ବନ୍ଧୁ

ଆସିବାର ବେଳେ ଫୁଙ୍ଗୁଳା ତ ପୁଣି 

ଗଲାବେଳେ ଯାଏ ଏକା ।

ଏ ଧରାଧାମରେ ବଞ୍ଚିବାକୁ ହେଲେ

ଲୋଡାଥାଏ ବନ୍ଧୁ-ସଖା ॥

ସୁଖ ଅବା ଦୁଃଖ, ବିପଦ ସମ୍ପଦ, 

ମାନ ପୁଣି ଅପମାନ ।

ବନ୍ଧୁ ଥିଲେ ସାଥେ, ଦୂର ବି ନିକଟ

ସବୁ ଯେ ଏକ ସମାନ ॥

ଗୁରୁ ପରି କେବେ ଦିଏ ଉପଦେଶ, 

କେବେ ପୁଣି ପିତୃ ସ୍ନେହ ।

ଆଉ କେବେ ଦିଏ ମାଆର ମମତା, 

ଭାତୃଭଗ୍ନୀ ପ୍ରୀତିମୋହ ॥

ରୁଧିର ସମ୍ପର୍କ ନ ହେଲେ ବି ସେତ 

ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ମଧୁମୟ ।

ପରମ ଈଶ୍ୱର ଅଭିନବ ସୃଷ୍ଟି

ସର୍ବରଙ୍ଗ ସମନ୍ୱୟ ॥

ସାଗର ଦେହରେ ମିଶିବାକୁ ନଦୀ 

ନିମ୍ନେ ସଦା ବହମାନ ।

ଶିଖାର ବିହୁନେ ରହି କି ପାରିବ

ଜ୍ୱଳମାନ ହୁତାଶନ ॥

ବିଶାଳ ଆକାଶ କିପରି ରହିବ 

ମାଟି ବିନା ସ୍ପର୍ଶ କରି ।

ଶାଖାହୀନ ତରୁ କିପରି ସହିବ 

ପବନ ମାଡଟି ଧରି ॥

ସଖା ଦେଖେ ନାହିଁ ଧନୀ କି ନିର୍ଦ୍ଧନ 

ଧରିରଖେ ହୃଦୟରେ ।

ମହାପ୍ରଭୁ କୃଷ୍ଣ ସୁଦାମା ଚରଣ 

ଧୋଇଥିଲେ ସସ୍ନେହରେ ॥

ସଖା ପାଇଁ ସଖା ପରାଣ ଉତ୍ସର୍ଗେ 

କରେ ନାହିଁ ଅବଶୋଷ ।

ମାନୀ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ପାଇଁ ଦାନୀ କର୍ଣ୍ଣ

ଜୀବନକୁ କଲା ଶେଷ ॥

ମାଧବ ଶରଣେ ଧନଞ୍ଜୟ ପାର୍ଥ 

ମହାଯୁଦ୍ଧେ ମହାବୀର ।

ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ କିରଣେ ଚନ୍ଦ୍ରମା ଯେସନ

ଅନ୍ଧକାର କରେ ଦୂର ॥

ବନ୍ଧୁହୀନ ଜନ ପାଷାଣ ସମାନ

ଜୀବନେ ନ ଥାଏ ସୁଖ ।

ମଧୁର ବିହୁନେ ପାଗଳ ମଧୁପ 

ମେଣ୍ଟିକି ପାରଇ ଭୋକ ॥

ଉତ୍ସବ ବ୍ୟସନ କିବା ରାଜସୁଖ 

ଧନ ସମ୍ପତ୍ତିର ମୋହ ।

ଅଭାବର ବେଳେ ସ୍ୱଭାବ ବଦଳେ 

ସଖା କେବେ ସିଏ ନୁହଁ ॥

ବନ୍ଧୁତ୍ୱ ସମ୍ପର୍କ ଅତି ଅନାବିଳ 

କ୍ଷୀର-ନୀର ପରି ଜାଣ ।

ଉତପ୍ତ ପାବକେ ଦୁହେଁ ଆଗଭର 

ବର୍ତ୍ତିବାକୁ ଅନ୍ୟ ପ୍ରାଣ ॥

ବନ୍ଧୁ ଯେ ଦର୍ପଣ ବନ୍ଧୁ ଯେ ତର୍ପଣ 

ଲକ୍ଷେ ପୂଣ୍ୟଫଳ ବନ୍ଧୁ ।

ବନ୍ଧୁର ତାରଣେ ବନ୍ଧୁର କାରଣେ 

ପଙ୍ଗୁ ଲଙ୍ଘେ ସପ୍ତସିନ୍ଧୁ ॥

ବନ୍ଧୁ ଯେ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ବନ୍ଧୁ ଯେ ଆତ୍ମୀୟ

ବନ୍ଧୁ ଶତ ଜନ୍ମ ଆୟ ।

ବନ୍ଧୁ ଯେ ଔଷଧ ବନ୍ଧୁ ଯେ ଆୟୁଧ

ବନ୍ଧୁ ଥିଲେ ନାହିଁ ଭୟ ॥