ମାଆ

ଜହ୍ନର ଜୋଛନା ଯେତିକି ହିମାଳ 

ତା' ସାତସିଆଁ କାନି ତା'ଠୁ ଶୀତଳ ।

ରୋଗ ବଇରାଗେ ଓଷ ଓ ନିଦାନ 

ତା' ପରଶ ସଙ୍ଗେ ନୁହେଁ କେ ସମାନ ।

ଯେତେ ଖାଇଲେ ବି ଲାଗେନା ସୁଆଦ 

ଖଟ ପଲଙ୍କରେ ଆସେନା ତ ନିଦ ।

ମନେ ପଡେ ତାର ଶାଗ ଓ ପଖାଳ 

ଶେଯ ପାଲଟା ତା ଝୁଲଣାର କୋଳ ।

କୋଟିଏ ମଣିଷ ଦୁନିଆରେ ସିନା 

ଏକା ଏକା ଲାଗେ ତା ମମତା ବିନା ।

 

ଡାକିଦେଲେ ମୋତେ ବାଇଆର ଧନ

ତୁଚ୍ଛ ହୋଇଯାଏ ରାଜର ଆସନ ।

ଏନ୍ତୁଡିରୁ ଜୁଇ ଗଣିଲେ ସେ ଦିନ

ସରେନା ମମତା ପୁରେନା ମୋ ମନ ।

ଆପଦେ ବିପଦେ ବନ୍ଧୁ ସଖା ସିନା 

ସରେ ନାହିଁ ଦୁଃଖ ତା ପଣତ ବିନା ।



ଥିଲେ ଥାଉ ପଛେ ଅମାପର ଧନ 

କେହି ନୁହେଁ ସରି ମାଆର ସମାନ।