ଅଭାଗା ମଣିଷ

ହାଏ !! କେଡ଼େ ଅଭାଗା ସେ ମଣିଷ

ସୁଖତକ କଥା ଛାଡ଼, ତା' ଭାଗର 

ଦୁଃଖ ବି ତା'ର ନୁହଁ । 

ଅସଂଖ୍ୟ ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଲହଡ଼ି

ବୁକୁ ତଳେ, ତଥାପି ସ୍ଥିତପ୍ରଜ୍ଞ ପ୍ରଶାନ୍ତ 

ମହାସାଗର ପରି ସ୍ଥିର, ନିଶ୍ଚଳ, 

ଆଖି ହଳେ; 

ତାକୁ କେବେ କେହି ଭାଙ୍ଗିପଡ଼ିବା କିମ୍ବା 

ଅସହିଷ୍ଣୁ ହେବାର ଦେଖିନାହିଁ,

ସେ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିଲେ, ଦେଶ ଗଢ଼ିବା ଅସମ୍ଭବ

ସଭ୍ୟତା କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇଯିବ । 

ସେ ଦରପୋଡ଼ା ପିଠିରେ ବି

ଦମ୍ଭେ, ସୂର୍ଯ୍ୟକୁ ଅଟକେଇ ଦେଇପାରେ 

କିଛି କ୍ଷଣ, ସେ ବାତ୍ୟାର ପଥରେ ପାହାଡ଼ ଭଳି

ସଜେଇ ଦେଇ ପାରେ, ଜରାଜୀର୍ଣ୍ଣ ଶରୀର ଓ ସୁଦୃଢ଼ ମନ,

ତଥାପି, 

ତା' ଭାଗ୍ୟାକାଶେ ସୁଖସୂର୍ଯ୍ୟ ପଥହୁଡ଼ା

ନିରବଦ୍ରଷ୍ଟା ସାଜେ ସମୟ, ଆଉ ପକ୍ଷୀମାନେ ବି 

ଉଡ଼ିଯାନ୍ତି, ନୀଡ଼ ଛାଡ଼ି । 

ସତରେ କ'ଣ

ଏମିତି ବି ମଣିଷ 

ଅଛନ୍ତି ଏ ଦୁନିଆରେ, ଯିଏ

ଦୁଃଖକୁ, ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ, ଅସହାୟତାକୁ

ଚିର ସହଚର, ଚିରସହାଯାତ୍ରୀ କରି ପାରେ; 

ଏମିତି ଅଲୋଡ଼ା, ଅବହେଳିତ ଦୁନିଆର ମଣିଷକୁ 

କ'ଣ କେହି ପସନ୍ଦ କରିଲେଣି ନା ଆଗକୁ କରିବେ ? 

ତଥାପି

ତା' ଅଭାଗାପଣ ହିଁ ତା' ପାଇଁ

ଆକାଶ, ଆଉ ଅବହେଳା, ତା'

ପାଦ ତଳ ପୃଥିବୀ; 

ଏ ଆକାଶ ଆଉ ପୃଥିବୀକୁ ଛାଡି

କେହି କଣ ବଞ୍ଚିପାରେ ?