ସ୍ତୁତି ମୃଗୁଣୀ

ସୁବାହୁ ଭାରତଖଣ୍ଡ ଘୋରବନ

 ସହସ୍ର ଯୋଜନ

 ନିତ୍ୟ ଚିରନ୍ତନ ଭୂମି ସେ କୈଳାସପୁର

ସତ୍ୟ ଶିବ ସ୍ୱଚ୍ଛନ୍ଦ ସୁନ୍ଦର

 ବିହାର କରନ୍ତି ଯହିଁ ମହାଦେବୀ ପାର୍ବତୀ

ମହାପ୍ରଭୁ ସ୍ୱୟଂ ଦିଗପାଳ

 ଈଶାନ ଈଶ୍ୱର ।

ମୃଗୁଣୀ ତାରାବତୀ ନିରୀହା ଜନତା

ଅନ୍ତସତ୍ତ୍ୱ। ମଧ୍ୟ , 

ଘେନି ବେନି ବାଳୁତନନ୍ଦନ 

ବିଚରଇ କ୍ଷୁଧାର ବିକଳେ

ସ୍ମରୁଥାଏ ଅହରହ 

ଇଷ୍ଟ ପ୍ରଭୁ ନାମ ।

ବିରୁପାକ୍ଷ ବ୍ୟାଧ ଆଜନ୍ମ ପ୍ରଲୁବ୍ଧ

ଚଉପାଶେ ପାତିଅଛି ଜାଲବାଡ

ନିରନ୍ଧ୍ର ନିବୁଜ,

ପଶ୍ଚାତରେ ବହ୍ନି ଲେଲିହାନ,

ବାମେ ଶ୍ୱାନ ମାରାତ୍ମକ ସମ୍ମୁଖରୁ

ଜଗିଛି ବ୍ୟାଧ ହସ୍ତେ ତାର

ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଧନୁର୍ବାଣ ।

ସନ୍ତାପରେ ବିଳପେ ମୃଗୁଣୀ

ଅନ୍ୟ ଗତି ନାହିଁ ,

ଅଳସ ତା ପାଦଗତି ମୂର୍ଚ୍ଛା ପ୍ରାୟ

ଅନ୍ଧକାର ଦଶଦିଶ ପ୍ରାଣ ରକ୍ଷା

ଉପାୟ ତ ନାହିଁ ,

ପୁକାରେ ସେ ଘନଘନ ରଖ ରଖ

ଆର୍ତ୍ତତ୍ରାଣ ହେ ମଧୁସୂଦନ,

ମୋ ଶାବକ ଭ୍ରୁଣ ରକ୍ଷା ଜୀବନ

ମୁକତି ପାଇଁ ପାଦପଦ୍ମେ

 ଦିଅ ହେ ଶରଣ, ନିରୂପାୟ

ମୋର ନାହିଁ ଗତି କିଛି ଆନ ।

ଭାଜିଗଲା ଯୋଗନିଦ୍ରା ମହାବିଷ୍ଣୁଙ୍କର

ବୈକୁଣ୍ଠ ବି ହେଲା କମ୍ପମାନ,

ବର୍ଷିଲେ ଚାରିମେଘ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବ

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆଜ୍ଞା ରେ,

ଛିଣ୍ଡିଗଲା ଜାଲମାନ ଅଣଚାଶ

ପବନ ପ୍ରଳୟେ,

ବଜ୍ରପାତେ ଶ୍ୱାନ ମଲା

ଶବରକୁ ଉରଗ ଗିଳିଲା,

ଦୟାକଲେ ଦୀନବନ୍ଧୁ ମୃଗୁଣୀ ର

ବିପତ୍ତି ଟଳିଲା ।

ଜନତା ବି ପ୍ରପୀଡ଼ିତ ମୃଗୁଣୀ ର ପ୍ରାୟ

ଡାକୁଅଛି ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି

ଅସରନ୍ତି ମହାମାରୀ 

ରୋଗ ଦୁଃଖ ବ୍ୟଥା ,

ମଳିନ ମୁଖମଣ୍ଡଳ ତା କଣ୍ଠରୁ

ନ ସ୍ଫୁରଇ କଥା ,

ଛକିଅଛି ପ୍ରଚ୍ଛନ୍ନ ରେ ଘେରି ଦଶଦିଶ

ଝୁଣି ଝୁଣି ଖାଉଛି ତା ହାଡ଼ ଆଉ ମାଂସ

ଅସହାୟ ଜୀବନ ଜୀବିକା

ବିଷ ବଳୟୁ ଉଦ୍ଧର 

ପ୍ରଭୁ ଜଗଦୀଶ ।

ସାହା ପ୍ରଭୁ ପତିତ ପାବନ

ଦୟାକର ଚକ୍ରଧର କର ପରିତ୍ରାଣ ,

ନାଶ ହେଉ ଅଗତି ଦୁର୍ଗତି

ଧ୍ୱଂସ ହେଉ ମ୍ଳେଚ୍ଛ ରେ -ରେ-କାର,

ଛିଡିଯାଉ କପଟର ଦୁର୍ବିସହ

ସବୁ ମାୟାଜାଲ ।

ବିଷ୍ଣୁ ପୁରାଣ ବର୍ଣ୍ଣିତ ମୃଗୁଣୀ ବୃତ୍ତାନ୍ତ

ମନଦେଇ ଶୁଣିଥିଲେ ରାଜା ପରୀକ୍ଷିତ

ଶୁଣୁଛୁ ବି କି୦କର୍ତ୍ତବ୍ଯ ଆମ୍ଭେ ଅରକ୍ଷିତ,

ରଖିଲେ ରଖ ବା ମାର

ଆମ୍ଭେ ଟେକିଦେଲୁ ହାତ,

ଘୋର ପାପ କର ଅନ୍ତ ହେ

ଜଗନ୍ନାଥ ।

ଇତି ଶ୍ରୀ ଶୁକ ଉବାଚ ।