ପ୍ରେମର ସଉଦାଗର

ପ୍ରେମରେ ଥାଏ ଯେ ଦାରୁଣ ଯାତନା,

ଜାଣି ନଥିଲି ମୁଁ କେବେ

ଅଚିହ୍ନା ହୋଇ ମୁଁ ବାଟ ଭୁଲିଗଲି,

ନୀରବରେ ବସି ଭାବେ ।

ସାଗର ବେଳାରେ ଛୋଟ ବାଲିଘର,

ତୋଳିଥିଲି ଯତନରେ

ଆଲିଙ୍ଗନ କଲା ନୀଳ ଢେଉ ଆସି,

ଅନ୍ଧାର ମୋ ହୃଦୟରେ ।

ଲୁହର ଦୀପାଳି ରୋଷଣୀରେ ଭିଜି,

ସ୍ମୃତିକୁ ସାଇତି ବୁଲେ

ଜୋଛନାକୁ ଜହ୍ନ ଭଲପାଏ ବୋଲି,

ଭ୍ରମିତ ମନରେ ଚାଲେ ।

ଅଜଣା ପଥରେ ଅଜଣା ବାଟୋଇ,

ଅଜାଣତେ ହେଲି ଛନ୍ଦି

ମୋତେ ସିଏ ଭଲ ପାଉ କି ନପାଉ,

ତା ପ୍ରେମରେ ହେଲି ମୁଁ ବନ୍ଦୀ ।

ପାହିଲା ରଜନୀ ସ୍ୱପ୍ନିଳ ଅବନୀ,

ଛିଟ ଫୁଲ ପାଖୁଡ଼ାରେ

ପ୍ରୀତିର କଜ୍ଵଳ ଲେସିହୋଇଗଲା,

ନୟନର ଦୁଇଧାରେ ।

ମନର କାନ୍ଥରେ ତାହାରି ନାମକୁ,

ଲେଖିଦେଲି ସରାଗରେ,

ସାତରଙ୍ଗ ଦେଇ ରଙ୍ଗେଈ ଦେଲି ମୁଁ,

ନାଲି ରଙ୍ଗ ଆଞ୍ଜୁଳାରେ ।

ଛନ୍ଦେ ଛନ୍ଦେ ତାର ପ୍ରଣୟର ଗୀତି,

ପ୍ରେମର ପିୟୁଷ ଢାଳି

ସପନ ସହରେ ଆଖି ଆକାଶରେ,

ଜହ୍ନର ଜୋଛନା ବୋଳି ।

ରାତି ଉଜାଗରେ ହୃଦ ନିକୁଞ୍ଜରେ,

ଫୁଲର ଦୋଳିରେ ବସି,

ଆନମନା ହେଲି ଭାବନାର ଛନ୍ଦେ,

ପାହିଲା ରୂପେଲି ନିଶି ।

ମୋ ଦେହ ହାଟରେ ବାଛି ବାଛି ସିଏ,

ସଉଦା କରିବା ପରେ

ଅନ୍ଧ ପୁଟୁଳି ମୋ ଆଖିରେ ବାନ୍ଧିଲା,

ବୁଲିଲା ଆଉ କା 'ପୁରେ ।

ପ୍ରୀତି ସକାଳର ପହିଲି କିରଣେ,

ପାଇଥିଲି ଯାର ଛୁଆଁ

ପଲ୍ଲବିତ ମନ ସବୁଜ ଡାଳରେ,

ହୋଇଛି ପତର ନୂଆ ।

ଗଭାରେ ମୋହର ଖୋସି ଦେଇଥିଲା,

ନାଲିଆ ଗୋଲାପଟିଏ

ମଉଳା ଗୋଲାପ ଏବେବି ମନରେ,

ମଳୟର ତାତି ଦିଏ ।

ଅଦିନରେ ମୋର ତନୁ ରଙ୍ଗହୀନ,

ଫାଙ୍କା ମୋର ମନ ଝୁଲି

ପ୍ରତାରିତା ହୋଇ କାନ୍ଦେ କଇଁ କଇଁ,

ସିଏ ଆସିବ କି ବାଟଭୁଲି ।