ବହିଟିଏ ନିଆରା ସାଥିଟିଏ

ଅନ୍ଧାର ଓ ଆଲୋକ ମଝିରେ ଯେ ବହୁତ ଦୂରତା,

ଆଣିଛି ସେ ଦୁରେଇ ଭୁଲେଇ ଅନ୍ଧାରତା,

ଅଜ୍ଞାନ ଦୂରେଇ ବିଞ୍ଚିଛି ତା ଆଲୋକତା,

ଅତଃ ଜୀବନୁ ଦୂରେଇଛି ଅନ୍ଧାର ରୂପୀ ଅଜ୍ଞାନତା ।।-----୧

ସେ ତ ଜ୍ଞାନକୋଷର ଆଧାର,

ଭାଷା ସାହିତ୍ୟର ଗନ୍ତାଘର,

ଜୀବନ୍ତ ନିଦର୍ଶନ ସମାଜ ଚଳଣିର,

ମାର୍ଗଦର୍ଶକ ଜୀବନ ଜୀଇଁବାର ।।----୨

ଶିଖାଇଛି ଅନେକ କଥା,

ଖାଲି ନୁହେଁ ଜ୍ଞାନଦାତା,

ସେ ସାଥି ଥିଲେ ପାଖେ ନିଃସଙ୍ଗତା,

ବିନିଦ୍ର ରଜନୀରେ ଦିଏ ଆନ୍ତରିକତା ।।----୩

କେବେ ପ୍ରେମର ମଲାଜହ୍ନ,

ପୁଣି କେବେ ସୁନେଲି ଭବିଷ୍ୟତରେ ଆକାଶର ସ୍ୱପ୍ନ,

ସେ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ସାଗର ମୁଁ ତ ଏକ ସୀମିତ ଜ୍ଞାନ,

ଜୀବନେ ଦିଏ ଶାନ୍ତି ମୈତ୍ରୀର ଅମୃତ ଦାନ ।।----୪

ଏଭଳି ସାଥୀ ବର୍ଣ୍ଣବାକୁ ଅଭାବ ଯେ ଭାଷା,

ସେ ଯେ ଉଦୀୟମାନ ଉଷା,

ଏକ ମାନବ ଜୀବନେ ଶିକ୍ଷାର ଉଷା,

ପ୍ରିୟ ସଭିଙ୍କ ଓ ସେଇଠି ଲେଖା ସବୁ ଭାଷା ।।-----୫