ଏଇ ଧୂସର ଆକାଶ ତଳେ

ଦଣ୍ଡାୟମାନ ମୁଁ ! ଚାହିଁ ଆକାଶକୁ ,

ତା ନୀଳ ବର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିଶେଷରେ ଆଜି ବାଧ୍ୟ ଶ୍ୟାମଳତା ଆଙ୍କିବାକୁ ,

ଆଜି ଖୋଜିହୁଏ ତା ସେ ସୁନ୍ଦରତା କୁ ,

ଲେଉଟାଇ ସେ ଧୁସରିଆ ବଉଦ କୁ ।

ସେ ଧୁସରିଆ ଆକାଶ ପଣତ ଆଢୁଆଳରେ ,

ତା ଛାତିରେ ରାଜୁତି କରୁଥିବା କଳା ବଉଦ ଅନ୍ତରାଳରେ ,

ଲୁଚି ଯାଇଛନ୍ତି ଦିବାକର ଦିନ ଦ୍ବିପହରରେ ,

ସତେ ଦୁର୍ବଳ ସେ ଶକ୍ତିର ଉତ୍ସ ଏ ଧୂସର ଆକାଶ ଆଗରେ ।

ମନ ମୋ ହୁଏ ଆନ୍ଦୋଳିତ ,

ଅଶାନ୍ତ ଯେ ମନ ହୃଦୟ ପୁଣି ବିଚଳିତ ,

ଆଲୋକ ଉତ୍ସକୁ ଯେ କଳା ମେଘ କରିଛି ଗର୍ଭଗତ ,

କିନ୍ତୁ କିଛି କ୍ଷଣ ଅନ୍ତରାଳେ ବାଦଲ ମଧ୍ୟେ ସଂଘର୍ଷ ହେଲେ ସଙ୍ଘଠିତ ।

ଝର ଝର ମେଘ ଗଲା ଯେ ବରଷି ,

ଚାଷୀ କୁଳ ଗଲା ବିଲକୁ ହସି ହସି ,

ତା ଧୂସର ଆକାଶେ କିଛି ସମୟରେ ସାତ ରଙ୍ଗେ ଗଲା ଝଲସି

ଧୁସରିଆ ଆକାଶ ଏବେ ସୂର୍ଯ୍ୟ।ଲୋକେ ଗଲା ହସି ।

କି ଜୀବନ୍ତ ରୂପ ଏ ଧରା ପୃଷ୍ଠରେ ,

ବୈଚିତ୍ର ଅନେକ ବିଭବ ଚିନ୍ତାମୁକ୍ତ କରେ ,

ଧୂସର ଆକାଶ ଆଜି ସବୁଜ ଧରା ସଜାଏ ନିର୍ଭୟରେ ,

ପ୍ରକୃତିର ଏ ବୈଚିତ୍ର ସୃଷ୍ଟି ସଞ୍ଚାଳନରେ ।