ଶାଶ୍ବତ ବାଣୀ

କ୍ଷୁଧାର ତାଡନେ ଭୋକିଲା ସିଂହକି

             ଆରଣ୍ଯେ ତୃଣ ଭକ୍ଷି ପ୍ରାଣ ତୋଷିବ 

ଅଭାବ ପଡିଲେ ସଦାଚାରୀ ଜନ

             ନିନ୍ଦିତ କର୍ମେ କି ଧନ ଅର୍ଜିବ............ ( ୧ ) 

ଶୂନ୍ଯେ ମେଘମାଳ ହୋଇଲେ ପ୍ରବଳ

             ଗଗନେ ତପନ କି ଲୁଚି ବସିବ 

ନିଜେ ଗ୍ରୁହେ ଯଦି ବିପତ୍ତି ପଡିବ

             ମହତ୍ତ ଜନକି ଦାନ ପାଶୋରିବ ........ ( ୨ ) 

ମୁଖେ ଦୁଗ୍ଧ ଦେଇ ସ୍ନେହରେ ପାଳିଲେ

             କାଳ ଭୂଜଙ୍ଗ କି ସ୍ବଭାବ ତେଜିବ 

ଶତ ଯତ୍ନ କରି ମଧୁ ପିଆଇଲେ  

             ପେଚକ ପକ୍ଷୀ କି ମଧୁର ଭାଷିବ........ ( ୩ ) 

ହିଂସା, ଦ୍ବେଷ ଭରା ଯାହାରି ଅନ୍ତର 

              ଶତ ତୀର୍ଥ ସ୍ନାନେ କି ପାପ ଧୋଇବ

ନିଃସ୍ୱାର୍ଥେ ସେବିଲେ ମଧୁର ସମ୍ଭାଷି

             ଭୃତ୍ୟ କି ନିନ୍ଦୁକ ସ୍ବାମୀ ଙ୍କୁ ତୋଷିବ..... ( ୪ ) 

ସ୍ବଦେଶେ ବିପତ୍ତି ପଡିଲେ କି ବୀର

              ନିଜ ସଦନେ କି ଭୟେ ଲୁଚି ରହିବ

ମରଣ କାଳରେ ଛଳନେ ଶୋଇଲେ

              ଜନ୍ତୁ ରାଣ ହୃଦେ କି ଦୟା ବହିବ........( ୫ ) 

ଉଚ୍ଚାସନେ ବସି ତଳୁଏ ଉପେକ୍ଷି 

              ବଡ ଲୋକର କି ପ୍ରଂଶସା ହୋଇବ 

ସ୍ବାର୍ଥେ ଦେଇ ମତ୍ତି ସର୍ବେ କଲେ ଗତି

              ଦେଶ ଦୂର୍ଗତି ରେ ବିଳମ୍ବ ନୋହିବ ।..... ( ୬ )