ପରୀଟିଏ

ନିତୁ ବୋଲି ଥିଲା ଛୋଟ ଝିଅଟିଏ 

    ବାପା ମାଆଙ୍କର ଅତି ଗେହ୍ଲା ସିଏ

ଚପଳମତି ବଖାଣିବ କିଏ 

    ନୟନ ଖେଳାଏ କୁରଙ୍ଗୀ ପରାଏ

ସ୍ନିଗ୍ଧ ମଧୁର ଛଇରେ ଆକର୍ଷେ 

    ଜନ ମାନସକୁ ଜିଣଇ ଅକ୍ଳେଶେ

ଛୋଟ ଓଠଟିରେ ମିଠାମିଠା ଭାଷେ

    ସତେ କି ସୁରଭି ଅମିୟ ପରସେ

ସଦ୍ୟ ଉଦିତ ଭାନୁ କୋମଳ କିରଣେ

    ଉଲ୍ଲାସେ ଖେଳଇ ସେ ତ ନିଜ ବାତାୟନେ

ଲକ୍ଷ୍ୟେ ନିରେଖି ଫିଙ୍ଗଇ କନ୍ଦୁକ ଟାଣେ

    ଲକ୍ଷ ଭେଦକୁ ହିସାବ କରି ସେ ଗଣେ

ହାତରୁ ଖସି କନ୍ଦୁକ ଗଲା ଗଡ଼ି

    ଫାଟକ ଏଡି ସଡକେ ଗଲା ଯେ ମାଡି

ସଡକେ ଆସଇ କେତେ ଯେ ବସ୍ , ଗାଡି

    ନିତୁ ପଡ଼ି ସଡକେ ମୁହଁକୁ ମାଡି

ଅକସ୍ମାତେ ଉଭା ହୋଇ ଏକ ପରୀ 

    ଟାଣି ନିଏ ନିତୁ ହାତକୁ ଧରି 

କିଛି କ୍ଷଣେ ନିତୁ ଚେତା ପାଏ ଫେରି

    ନିଜ ଆଗେ ଦେଖେ କି ସୁନ୍ଦର ପରୀ

ଚକ୍ଷୁମଳି ଦେଖେ ସେ ତ ବାରମ୍ବାର

    ସତ୍ ନା ଏ ସବୁ ଭ୍ରମ ଅଟେ ମୋର

କୁନି ଓଠେ ମୃଦୁ ହସି ଯୋଡି ବେନି କର

    ଧନ୍ୟ ପରୀ ତୁମେ ମୁଁ ତୁମ ଦୟାର ପାତର

ହସି ହସି ପରୀ ନିତୁକୁ ଆଉଁସି 

    ଯିବା ପାଇଁ ଉଦ୍ୟତ ହେଲା ଯେବେ ଆସି

କରୁଣ ବଦନେ ନିତୁ କହଇ ବିଶ୍ୱାସି

    ସବୁ ବେଳେ ମୋ ସାଥେ ରହନ୍ତି କି ହସି

ମୋ ରାଇଜ ନିୟମକୁ ଉଲଙ୍ଘନ କରି 

    ତୁମ ରାଜ୍ୟେ ରହିବି କି ସଦା ଘର କରି

ଆସିବି ମୁଁ ଆଉ ଦିନେ ଏହିପରି

    ପରୀ ରାଇଜକୁ ନେବି ତୁମ ହାତ ଧରି

ସେ ଦିନୁ ନିତୁ ପରୀ ଦୁହେଁ ହୋଇଲେ ମିତ 

    ପରୀ ରାଇଜରେ ବୁଲି ଗାଇଲେ ଗୀତ