ପ୍ରଦୀପ ର ଅଭିଳାଷ

ପ୍ରଦୀପ ଟିଏ ମୁଁ ଜଳୁଥାଏ ନିତ୍ୟ

ଭସ୍ମ କରି ମୋର ଅଙ୍ଗ

ଲୋଡା ମୋ ଯେତିକି ସେତିକି ରେ ଖୁସି

ସେଇତ ମୋହର ଭାଗ୍ୟ ।

କେହି ଲୋଡ଼େ ମୋତେ ଦେବତା ପୂଜନେ

କେହି ଅବା ପଠନ ରେ

ଥିଲେ ବି ଯେଠାରେ କରେ ନାହିଁ ହେଳା

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମୋ କରିବାରେ ।

ରାଜା ଅବା ରଙ୍କ ଧନୀ କି ଗରିବ

ଥାଏ ମୁଁ ସବୁରି ଘରେ

ଅପରେ ଆଲୋକ ଦେଖାଇ ନିଃଶେଷ

ଆନନ୍ଦ ମୋ ଜଳିବାରେ ।

ମାଟି ଘଟ ଅବା ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣ କି ପିତ୍ତଳ

ଗଢା ରତ୍ନ ପଥରରେ

କରେ ନାହିଁ ହେଳା କର୍ମ କରିବାରେ

ଅନ୍ଧକାର ନାଶିବାରେ ।

ନାହିଁ ଅଭିଳାଷ ହେବା ପାଇଁ ମୋର

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ର ତାରା ସମ

ଜାଣେ ମୁହିଁ କ୍ଷୁଦ୍ର ଜଳିବା ମୋ ଧର୍ମ

ଜଳି ନାଶୁଥାଏ ତମ ।

ହୋଇଥାଉ ପଛେ ଆୟୁ ମୋର ଅଳ୍ପ

ଜଳି ହୋଇଯାଏ ଶେଷ

ନ ହୁଏ ବିଚ୍ୟୁତ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପଥରୁ

ଏତିକି ମୋ ଅଭିଳାଷ ।