ପିତାମାତା ସୁକଲ୍ୟାଣେ ପୁତ୍ରହୁଏ ସୁଖୀ

ପିତାମାତା ସୁକଲ୍ୟାଣେ ପୁତ୍ର ହୁଏ ସୁଖୀ

ପୁତ୍ର ଯଦି ସୁଖୀ ହୁଏ କୁଳପାଳ ରଖି ।

ଏହି ଲୋକବାଣୀ ଯେବେ ଚେତନ୍ତା ମାନବ

ଦୁଃଖ ହାରି ସୁଖ ଲଭି ସକଳର ଶୁଭ ।

କହିବା ଆଗରୁ ମନ କଥା ବୁଝି ଯେବେ

ପାଦେ ଧ୍ୟାନ ରଖି କର୍ମେ ନିରନ୍ତର ସେବେ ।

ଉତ୍ତମ ପୁତ୍ରେ ନିଶ୍ଚୟ ହୁଅଇ ଗଣିତ

ରଖିପାରେ ସବୁବେଳେ ଚିତ୍ତ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ ।

ବାକ୍ୟେ ହେଉ ଅବା କର୍ମେ ନ ଦେଇଣ ବ୍ୟଥା

ମଥା ନୋଇଁ ପ୍ରକାଶିତ କରେ ବିନମ୍ରତା ।

ତାଙ୍କ ମଥା ପରେ ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଦିବ୍ୟ ଝର

ଅନ୍ତଃ କୋଣୁ ଝରି ପଡୁଥାଏ ନିରନ୍ତର ।

ପିତାମାତାଙ୍କ ସନ୍ତୋଷେ ସନ୍ତୋଷ ଦେବତା

ଶୁଭଫଳ ଲଭି ପୁତ୍ର ଜୀବନେ ବିଜେତା ।

ହତାଦରେ ରୂପାନ୍ତର ଓଲଟକିଳାରେ

ନ ସରଇ ଦିନ କାନ୍ଦିକାନ୍ଦି ସୁଖ ଦୂରେ ।

ପୁତ୍ରର ନଷ୍ଟଗତିରେ ଉତ୍ତର ଦାୟାଦ

କାଳାନ୍ତରରେ ବରଣ ଦୁଃଖ ଅପ୍ରମିତ ।

ବାପ ଖାଇଅଛି ତାଳ ପୁଅ ପାଇଁ କାଳ

ଏ ବି ଆମ ଲୋକକଥା ଚେତାନାର ଥଳ ।

ତଥାପି ନମାନି ଆଜି କୁସଂସ୍କାରୀ ପୁତ୍ର

ଜାଳି ଯାତନା ଜୁଇରେ ଲୁହ ଭରେ ନେତ୍ର ।

ଏଥିପାଇଁ ଦାୟୀ ପିତାମାତା ପରିବେଶ

ସ୍ବଚ୍ଛ ମନ ଥିଲେ ସିନା ବିରାଜ ହରଷ ।

କୁଭାବନା ପରିହରି ପ୍ରେମସୁଧା ବାଣ୍ଟି

ଜଣେ ଆନ ନିଦର୍ଶନେ ବଢ଼ାଇ ସନ୍ତୁଷ୍ଟି ।

ପିତାମାତାଙ୍କର ଆଶିଷର ଝର ବୋଳି

ସୁଖୀ ଜୀବନ ଧାରଣ ପବିତ୍ରତା ତୋଳି ।