ମୋ ପ୍ରିୟାର ଅଭିମାନ

ମାନିନୀ ପ୍ରେୟସୀ ମୋର, ବସିଛି ଗୁମାନେ

ଶୁଖି ଯାଇଛି ତା' ଚନ୍ଦ୍ରବଦନ,

ଶୁଭୁନାହିଁ ତା'ର ବୀଣାଜିଣା ସୁର

ବୋଧେ କରିଛି ସେ, ପ୍ରୀତିଭରା ଅଭିମାନ ।

ଚାହୁଁନାହିଁ ମୋ ମୁହଁକୁ, ଦେଉଛି ସେ ଆଡରୁଷା

ପଢି କି ପାରୁନି ହାଏ ସେ, ମୋ ମନ ର ଭାଷା

ସବୁ ବୁଝି ବି ଅବୁଝା, କରେ ଅଭିନୟ

ମନେଇ ପାରିବି କି' ନା, ଲାଗେ ମୋତେ ଭୟ ।

ଭିଡ଼ିଲେ ପାଖକୁ ମୋର ଯାଏ ସେ ଛିଟିକି

ଲାଗିଛି ଗ୍ରହଣ ବୋଧେ ଆଜି ମୋ' ପ୍ରୀତି କି

ଭାବେ, ଏ ସମୟ ହେଉ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ

ଅଭିମାନୀନି ପ୍ରିୟା ମୋର ହୋଇଯାଉ ଶାନ୍ତ ।

ଫଗୁଣର ରଙ୍ଗୋଲି ପରି ଅଟେ ତା'ର ମନ

ମାତ୍ର, ଅଭିମାନ ଆଣିଛି ସେଥିରେ ଶ୍ରାବଣ

ଭିଜି ଭିଜାଉଛି,

ହୃଦୟେ ମୋ ମୃଦୁ ମୃଦୁ ଆଘାତ କରୁଛି ।

କରେ ସି'ଏ ଅଭିମାନ ଭଲ ପାଏ ବୋଲି

ଜାଣିଛି, ସେ ଡରୁଛି ମୁଁ ଗଲି କାଳେ ଭୁଲି

କରୁ ଯେତେ ଅଭିମାନ, 

ଦେଇଛି ହୃଦୟ ତାକୁ, ତା'ର ପ୍ରେମ ମୋ' ଜୀବନ ।