ସପନରଶେଷ

ସପନ ଏକ ଲମ୍ବା କାହାଣୀ

କଳ୍ପନାରେ ମୁହଁ ଯୋଡି

ଖାଲଢିପରୁ ଉଠିପଡି ଦୌଡି ଦୌଡି

ଖୁବ୍ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ଜୀବନ୍ତ ଭଳି ଲାଗୁଥିବା

ଅନୁଭୂତି ଟିଏ ।

ନିଜ ସ୍ବପ୍ନକୁ ଚିହ୍ନି ମନେରଖିବାକୁ

ଅନେକ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା, ଅପୂର୍ଣ୍ଣ ଇଛାସବୁ

ହଜିବାର ଅବସୋସ ଭିତରେ

ନିଷ୍ଠୁର ଦୁଃଖ ସବୁ ସାଉଁଟି ହୋଇଯାଏ ।

ଢେର୍ ଆଗରୁ ସ୍ବପ୍ନ ଟିଏ 

ଭବିଷ୍ୟତ ଆଶାର ଆକର୍ଷଣରେ ଝୁଲୁଥାଏ ,

ସ୍ମୃତି ପୁଣି ହଜିଯିବା ଆଶଙ୍କା ଭିତରେ 

କ୍ରମେ ଆସେ ଶିଥିଳତା 

ସ୍ବପ୍ନଟି ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଲାଗେ।

ଟିକିନିଖି ହିସାବ କଷିଲେ

କୋହ ଆଉ ଲୁହ ମଝିରେ

ସ୍ବପ୍ନ ତା'ର ସତ୍ତା ହରାଇ

ବାହୁଡିବା ପୁରା ନିଶ୍ଚିତ ହେଇଯାଏ ।

ସପନର ଶେଷ

ଖଣ୍ଡ ବିଖଣ୍ଡିତହୁଏ ଦୃଶ୍ୟ ସବୁ

କିଛି ମହକ ବିତରେ 

ହୃଦୟକୁ କ୍ଷତାକ୍ତ କରେ ,

ଆଖି ମଳିମଳି ନିଦରୁ ଉଠେ 

ଖାଲି କିଛି ସ୍ମୃତିର ଝଲକ ରହିଯାଏ ।

ଭୂଲିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେବି

 ମନରେ ରହିଯାଏ ,କିଛି ସ୍ବପ୍ନ

କିଛି ସ୍ବପ୍ନ ସତ ହୋଇଯାଏ।

ପାହାନ୍ତା ପହର ନୀରବତା

ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ଓହଳିପଡେ

ପୁରା ଦେହ ମନକୁ

ଶୂନ୍ ଶାନ୍ କରିଦିଏ ।

ଏଇତ ଜୀବନ

ଅବୁଝା ମନ ଓ ଅବୁଝା ଅତୀତକୁ ଧରି

ସ୍ବପ୍ନ ଜାଲରେ ଗୁଡେଇହେବା,

ଏମିତି ଆହୁରି ଅନେକ...

 ସ୍ବପ୍ନ କଣ ଶେଷହେବ ?

ନିଦ ଥିବ ,ସ୍ବପ୍ନ ଥିବ ,

ନିଜେ ଶେଷ ହେବା ନିଦରେ ଯେବେ

ସପନର ଶେଷ ସେଇଠି ହେବ।।