ସହରରେ ଶ୍ରାବଣ

ଦୁଃସହ ବେଦନା ଯନ୍ତ୍ରଣା ଜର୍ଜର 

ଶ୍ରାବଣ ଅଣନିଶ୍ବାସୀ

ଫୁଲାଇ ମୁହଁକୁ ସହରେ ଶ୍ରାବଣ 

ପିଟୁଅଛି ମଥା ବସି ।

ତୋଳିଛି ସାମ୍ରାଜ୍ଯ ପୁଞ୍ଜି ଧନାସୁର

ଅନ୍ଧ କାରାଗୃହ ରାଜା

ନିବୁଜ ତାହାର ଦ୍ବାର ବାତାୟନ 

ଭୋଗ ତୂଳିତଳ୍ପ ଶଯ୍ଯା ।

ଲୌହ କଂକ୍ରିଟର ବାଧା ପ୍ରତିବନ୍ଧ 

ସହି ପୂତିଗନ୍ଧ ଜ୍ଜ୍ବାଳା

ମୁକତିର ପଥ ପାଉନି ଶ୍ରାବଣ 

ମୁଣ୍ଡ ତା ହୁଏ ବାଉଳା ।

ବାଟବଣା ହୋଇ ଶ୍ରାବଣ ଆଖିରୁ

ଛୁଟେ ଲୋତକର ବନ୍ଯା

କଠୋର ସହର ହୃଦୟ ନର୍ଦ୍ଦମା

ଶ୍ରାବଣ ମନ ବୁଝେନା ।

ଯଥେଷ୍ଟ ହୋଇଲା ଆସୁରୀ ପ୍ରବୃତ୍ତି

ସୀମା ତ ଗଲାଣି ଟପି

ଅନୁଶୋଚନାରେ ନିନ୍ଦୁଛି ଭାଗ୍ୟକୁ

ନର୍କେ ବର୍ଷା ପାଦ ଥାପି ।