ସ୍ମୃତି ଏକ ମେଘୁଆ ଦିନର

ଝରା ଶ୍ରାବଣର ମେଘୁଆ ଦିନର 

ସ୍ମତି ଟିଏ ଭାସି ବୁଲେ

କେଡେ ଭୟଙ୍କର ଦୁଃଖ ଦାହ ଭରା

ହୂଦୟ ଭୟରେ ଭରେ  ।

 ଝଡି ଘୂର୍ଣ୍ଣି ବାତ୍ଯା ସମୟର କଥା

ଅଚାନକ ନଈ ବଢି

ଘଟି କାହିଁ କେତେ ହରିଛି ନିମିଷେ

ଧନ ପ୍ରାଣ ଆସି ମାଡି ।

ଉଚ୍ଚ ବୂକ୍ଷ ଶାଖେ ଆରୋହି ନିରେଖେ

ହୋଇ ଅତି ଦୟନୀୟ

ଯାପିଛନ୍ତି କେତେ ଥାଇ ଅର୍ହ ନିଶେ

ଆହା ! କେଡେ ମର୍ମ ଦାହୀ ।

ପିଲା , ବୁଢା ,ଯୁବା , ସ୍ତୀରୀ ନାରୀ କେ ବା

ସଭିଏ ଗଛ ଉପରେ

ମେଘ ବରଷାକୁ ଅଛନ୍ତି ବିତାଇ

ରହି ଭୋକେ ଅନାହାରେ ।

କି ! କରୁଣ ଚିତ୍ର ମେଘୁଆ ଦିନର 

ନିମିଷକେ ରଚେ ବଢିଁ

ପୁରି ରହି ଥାଏ ଯେଣୁ କି ଜଳରେ

ଜଳାଶୟ ବିଲବାଡି ।

ବୂକ୍ଷ ଲତା ପଶୁ ପକ୍ଷୀଙ୍କୁ ନିଅଇ

ଭସାଇ ତୀବ୍ର ତରଙ୍ଗେ

ଶସ୍ଯ କ୍ଷେତେ ବାଲି ଚରି ଯାଇ ଚାଷୀ

ଦୋଷ ଦେଇ ଥାଏ ମେଘେ ।

ଆଦ୍ର ଓ ଦାରୁଣ ସରୀସୂପ ପୂର୍ଣ୍ଣ

ପରେବେଶେ ବସି କାଳ

ଯାପି ବାକୁ ହୁଏ  ରହି ଅନ୍ଧାର ରେ

ଆହା କେଡେ କଷ୍ଟକର ?