ଶୂନ୍ୟ

କାହୁଁ ଜାଣିବୁ ଗୁପତ ସନ୍ଧି,

ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ ଶୂନ୍ୟରେ ବନ୍ଦୀ,

ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ ଅଟଇ ଉଦାସୀ,

ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ ମାୟାର ବିଶ୍ଵାସି ।

ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ ଅଟେ ଦୟା ବନ୍ତ,

ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ ସର୍ବତ୍ର ସ୍ଥିତ,

ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ କରେ ନବଘଟ,

ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ ଜାଣେ ଛନ୍ଦକୁଟ, ।

ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ ଶୂନ୍ୟରେ ମାରଇ,

ଶୂନ୍ୟ ଘଟରେ ନେଇଁ ସ୍ଥାପଇ,

ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ ମହା ଖେଳ କରେ,

ଶୂନ୍ୟ କୁ ଛାଡେ ଅନ୍ୟ ଧରେ ।

ଶୂନ୍ୟକୁ ଧରି ଶୂନ୍ୟ କରେ,

ଶୂନ୍ୟେ ଶୂନ୍ୟେ ଯିଏ ଜୀବନ ମାରେ,

ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ ଖେଳାଇ ନାଟ,

ଶୂନ୍ୟ ରୂପେ ରହି ଖୋଲେ କବାଟ ।

ଶୂନ୍ୟ ମହା ଶୂନ୍ୟ ସେ ଶୂନ୍ୟ ମାୟା,

ଶୂନ୍ୟରେ କେବଳ ତା ଶୂନ୍ୟ ଛାୟା,

ଶୂନ୍ୟ ରୂପକୁ ଶୂନ୍ୟେ ଚାହିଁ,

ଶୂନ୍ୟ ହିଁ କେବଳ ସର୍ଜିଛି ବିହୀ ।

ଶୂନ୍ୟ ବାସିନ୍ଦା କୁ ଚିନ୍ତନ କର,

ଶୂନ୍ୟ ରୂପେ ଯାଇ,ସ୍ୱର୍ଗ ସୁଧାର,

ଶୂନ୍ୟ ହିଁ ଜୀବନ,ଶୂନ୍ୟ ଏ ଅଙ୍ଗ,

ଶୂନ୍ୟ ହିଁ ସର୍ବସ୍ବ , ଡ଼ଙ୍ଗାର ମଙ୍ଗ ।