ମୌସୁମୀ ତୁମେ ଛୁଇଁଦେଲେ ଥରେ

ବକ୍ଷେ ତୁମ ଘନ କୃଷ୍ଣ ମେଘମାଳା ଦେଖି

ଭୁଲିଯାଏ ନିଦାଘର ଅସହ୍ୟ ଯାତନା

ଇଚ୍ଛାହୁଏ ତୁମେ ମୋତେ ଛୁଇଁବା ପୂର୍ବରୁ

ବାନ୍ଧି ମୁଁ ରଖନ୍ତି ତୁମକୁ 

ମୋ ନିବିଡ ବାହୁବନ୍ଧନରେ ।

ହେ ପ୍ରିୟ ମୌସୁମୀ !

ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ 

ଲାଗେ ସତେ ଶତ ଯୁଗ ପରି

ନିରସ ଊଷର ରୁକ୍ଷ ଲାଗେ ଏ ଶରୀର

ତୁମ ପଥ ଚାହେଁ ଝୁରି ଝୁରି ।

ତୁମେ ଛୁଇଁଦେଲେ ଥରେ

ହୁଏ ମୁହିଁ ସୁଜଳା ସୁଫଳା

ଛାଇଯାଏ ସବୁଜିମା ଅଙ୍ଗେ

ଆନନ୍ଦେ ମୁଁ ହୁଏ ଊର୍ଜସ୍ୱଳା ।

ମୋ ବକ୍ଷେ ତଟିନୀ ଧାଏଁ 

କ୍ଷୀପ୍ର ବେଗେ ସାଗର ସଙ୍ଗମେ

ନିର୍ଝରିଣୀ ଝରି ଯାଏ ଝର ଝର ହୋଇ

ସୁର ତୋଳି କୁଳୁ କୁଳୁ ତାନେ ।

ରକ୍ତ ପ୍ରାୟ ତୁମ ବୃଷ୍ଟି ବାରି 

ସତେକି ମୋ ଧମନୀ ଓ ଶିରା ପ୍ରଶିରାରେ

ଧାଉଁଛନ୍ତି କ୍ଷିପ୍ର ବେଗେ ତଟିନୀ ପରାୟେ

ମିଶିବାକୁ ମୋ ହୃଦ ସାଗରେ ।

ତୁମ ସ୍ପର୍ଶେ ସୁବାସିତା ହୁଏ

ଯୂଇ ଜାଇ କେତକୀ ମହକେ

ସଜ ହୁଏ ନବବଧୂ ବେଶେ

ନେଇ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ସପ୍ତରଙ୍ଗ 

ଆଉ ଚପଳାର ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣାଭ ଚମକେ ।

ତୁମେ ଆସିଗଲେ ପାଶେ 

ଭୁଲିଯାଏ ବିରହ ବେଦନା

ତୁମ ପ୍ରୀତି ଅଙ୍ଗ ସଙ୍ଗ ଲଭି

ଆରମ୍ଭଇ ନୂତନ ସର୍ଜନା ।

ମୋ ବକ୍ଷୋଜ ସମ ଶୈଳ ଶ୍ରେଣୀ

ପୂର୍ଣ୍ଣ ଯହିଁ ଘନ ଅରଣ୍ୟାନୀ

ତୁମ ସ୍ପର୍ଶେ ଶ୍ୟାମଳ ସବୁଜ

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ତା ମନ ନିଏ କିଣି ।

ତୁମ ପାଇଁ ସାଜେ ମୁଁ ଶୃଙ୍ଗାର

ନାନା ବିଧ ପୁଷ୍ପ ଆଭୂଷଣେ

ଢାଳିଦେଇ ପ୍ରୀତି ବାରି ତୁମେ

ଚାଲିଯାଅ ଦୁଃଖ ଦେଇ ମନେ ।

ଯିବ ଯଦି କଥା ଦେଇଯାଅ

ଯଥା କାଳେ ଫେରିବ ନିଶ୍ଚିତ

ନ ଫେରିଲେ ତୁମ ବିନା ପ୍ରିୟ

ଆସିବନି ଶରତ ବସନ୍ତ ।