ଅଭିମାନ ବୋଲି କିଛି

ରେ ସେଫାଳୀ

   ସ୍ରଷ୍ଟା ର ବିଡମ୍ବନା

   ନିୟତିର ସୃଷ୍ଟି ତୁ

   ବନେ ଫୁଟି ବନେ ଯିବୁ ଲୋଟି।

କାହିଁକି ରେ ସେଫାଳୀ

    ଅଭିମାନ କରୁ 

    ଏ ସ୍ବାର୍ଥପର ମଣିଷ ପାଖରେ

    ମାନି ଯା ତୁ

    ଭାଗ୍ୟର ବିଡମ୍ବନା ।

ଭାଗ୍ୟକୁ ଆଦରି ଭୁଲି ଯା ତୁ

    ତୋ ଦେହରେ

    ଏତେ ବାସ୍ନା ଅଛୁ ଭରି

    କସ୍ତୁରୀ ମୃଗ ପରି ।

ସେଫାଳୀ ରେ 

    ବିଦଗ୍ଧ ଶ୍ରୋତା ନାହାନ୍ତି

    ତୋ ବାସ୍ନା ସାଉଁଟି ବାରେ

    କେତେ ସ୍ରଷ୍ଟା ସୃଷ୍ଟି କରନ୍ତି

     କବିତା ,ଭାଷାର ଶଦ୍ଦ କୋଷରୁ ।

ଆଉ ତୋ ରୂପ ମାଧୁରୀ

    ଅଭିନବ ବାସ୍ନା କୁ

    ହେଲେ ପାରନ୍ତି ନି ଦେଇ

    ତୋର ମୂଲ୍ୟ।

ଯା ରେ ସେଫାଳୀ

     ଅଭିମାନ କର ନା

    ଏ ଅନ୍ଧ ଦୁନିଆ କୁ

    ଆଶା ବି କର ନା

    କିଛି ପାଇବାର ।

ଦେଇ ଯା ଜୀବନର

    ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

    ମିଶି ଯାଏ ମାଟି ମା ର

     ପଣତ ତଳେ ।

ଏଇ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବ ମଣିଷ

     ଆଶେ ସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ

     ସ୍ବାର୍ଥ ପୂରଣ ହେଲେ ଚାଲିଯାଏ

    ଚିହ୍ନି ଥିଲେ ବି ଚିହ୍ନେ ନି

    ଜାଣି ଥିଲେବି କୁହେ ନାହିଁ

ଅଂହ ସର୍ବସ୍ୱ ମଣିଷର

       ହୃଦୟ ବୋଲି କିଛି ନାହିଁ ।