ରଜନୀ

ବଢ଼ି ବଢ଼ି ଯାଏ ରଜନୀ ଯେତିକି

ବଢେ ମନେ ସେତେ ଶୋଷ,

ଦୂରତା ଆଉ ମୋ ଶଯ୍ୟ ହୁଏ ନାହିଁ

ହେଉଛି ରଜନୀ ଶେଷ ।

ଅପୂର୍ଵ ଦହନ ହେ ମୋର ମୋହନ

ଶଯ୍ୟ ହୁଏନି ଦୂରତା,

ପାଖରେ ଥାଇବି ଦୂରେଇ ଯାଉଛ

ବୁଝନି ମନ ବାରତା ।

ଆଖି ଇସାରା ମୋ ବୁଝିପାରୁନାହଁ

ବୁଝନା ଓଠର ବାଣୀ,

କିପରି ଆଉ ବା ବୁଝାଇବି କୁହ

ତୁମ ମନ କଥା ଜାଣି ।

ପ୍ରୀତିର ପିଆଲେ ପିଆଇଦେବି ମୁଁ

ମୋର ଓଠ ମଧୁ ରସ,

ଦୂରତା ଆଉ ମୋ ଶଯ୍ୟ ହୁଏନାହିଁ

ବେଗି ତୁମେ ପାଖେ ଆସ ।

ମଧୁର ମଧୁର କଥାରେ ତୁମର

ମୋହିନେବି ଆଜି ମନ,

ଆଲିଙ୍ଗନେ ଆଜି ସ୍ୱର୍ଗ ସୁଖ ଦେବି

ହେ ମୋର ପାରଣ ଧନ ।

ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ ମନ କି ବୁଝଇ

ଚାହୁଁଛି ତୁମ ପରଶ,

ମନେ ମୋର ଯେତେ ଇଛା ଅସୁମାରୀ

ତୁମଠାରେ ସବୁ ଶେଷ ।

ବାହୁ ଆବଦ୍ଧରେ ନେଇଯାଅ ଥରେ

କର ଥରେ ଆଲିଙ୍ଗନ,

ଢେଉ ଭାଙ୍ଗୁଅଛି ଉଛୁଳା ବୟସ

ଦେହ ମୋ ଚନ୍ଦନ ବନ ।

ଯଉବନ ଜ୍ୱାଳା ଶଯ୍ୟ ମୋ ହୁଏନା

ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ଖେଳେ ବନ୍ୟା,

କେମିତି କେଜାଣି ଦୂରେଇ ରହୁଛ

ପାଖରେ କାଉଁରୀ କନ୍ୟା ।

ଓଠରେ ଓଠକୁ ନେସି ଦିଅ ଆଣି

ଗାଲରେ ଦିଅ ଚୁମ୍ବନ,

କେମିତି କେଜାଣି ବୁଝେଇ କହିବି

ହଜିଛି ତୁମଠି ମନ ।