ପରିବାର

ମନେପଡି ଯାଏ ପିତା ମାତା କୋଳ

   ଭାଇ ଭଉଣୀ ଙ୍କ ସ୍ନେହ

ସମୟ ଚକ୍ରରେ ପରିସ୍ଥିତି କ୍ରମେ

ଧିରେ ହୋଇ ଯାଏ ଦୂର ।

ଭରି ଯାଏ ମନେ ଅକୁହା ବେଦନା

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅଦେଖା କୋହ

ଫେରି ଆସନ୍ତା କି ପିଲାଦିନ ମୋର

ଜନନୀ ଅଭୟ କୋଳ ।

ନ ଥାନ୍ତା ମୋ ପାଖେ କର୍ମ କି ଳଞ୍ଜାଳ

ଭାବନାର ସୂତା ଖିଅ

ବାଲ୍ଯ ଚପଳତା ପୁରି ରହି ଥାନ୍ତା

ଗାଁ ଦାଣ୍ଡ ଧୂଳି ଖେଳ ।

ସରଗ ସୁଖ ବି ତୁଚ୍ଛ ହୋଇ ଯାଏ

ଜନମ ଭୂଇଁ ଆଗରେ

ମାଆର ପଣତ ପିତାଙ୍କ ଆକଟ 

ମମତାର ମଧୁ ଝରେ ।

ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କ ଦୁଷ୍ଟାମୀ କଳହ

ମିଠା ସେ ସେନେହ ଡାକ

ଆପଣାର ଭାବ ପୁରି ରହି ଥାଏ

ଆଖିରୁ ଝରେ ଲୋତକ ।

ମନ ପକ୍ଷୀ ମୋର ଝୁରୁଛି ଦୂରରେ

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପକାଏ ଡାକ

ଅଝଟିଆ ପଣ ପିତାଙ୍କ ଚୁମ୍ବନ 

ମା ଙ୍କ ପଣତ ତଳେ ।

କୁନି ଶିଶୁ ହୋଇ ଖେଳନ୍ତି ଥରେ

ସମୟର ଚକ ତଳେ

ବହି ଗଲା ପାଣି କହି ଥିବା କଥା

ଫେରେ କି କେବେ ପଛରେ।

ଫେରେ କି କେବେ ପଛରେ।