ପାଉଁଶ ତଳ ର ସ୍ୱପ୍ନ

ଯାତନା ର ଯଉଘରେ ଜଳୁଛି ମୁଁ ଏକା ଏକା

ସପନ ର ଶବ ସାଥେ ନିତି ମୋର ହୁଏ ଦେଖା

ସଜଫୁଟା ମୁହଁ ତାର ରଙ୍ଗ ହୀନ ଆଭାଶୂନ୍ୟ

କୋଣାର୍କ ର ମୁଖଶାଳା ତାଣ୍ଡବ ର ପଦ ଚିହ୍ନ ।

ଆଦେଖା ନିଆଁ ରେ ଜଳେ ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ଜୀଵନ ର

ହୃଦୟ ବୀଣା ବାଜାଏ ଅପୂର୍ଣ୍ଣ ଆଶା ର ସ୍ୱର।

ପାଉଁଶ ତଳେ ବି ଥାଇ ଜାଳି ପାରେ ହୃଦୟ କୁ

ବଞ୍ଚିବାକୁ ଦିଏ ନାହିଁ ନା ଦିଏ ସେ ମରି ବାକୁ।

କ୍ଷଣେ କ୍ଷଣେ ଉଦ୍ଭାସିତ ହୁଏ ହୃଦ ଦରପଣେ

ମୋତେ ସେ ଧିକ୍କାର କରେ ପ୍ରତି କ୍ଷଣେ ଅନୁ କ୍ଷଣେ ।

ପାଉଁଶ ର କବରୀ ରେ ଆଜିବି ସେ ଜଳୁ ଅଛି

ଅର୍ଦ୍ଧଦଗ୍ଧ ଅପାଶୋରା ଅଭୁଲା ତା ସ୍ମୃତି କିଛି ।

ମାନସିକ ଅବସାଦ ଅତ୍ମଗ୍ଲାନି ଅନ୍ତର୍ଦ୍ୱନ୍ଦ

ନୈରାଶ୍ୟ ର ଅନ୍ଧକାରେ ହୁଏ ଜୀଵନ ଆବଦ୍ଧ।

ଧୂମ୍ରାଭ ଦୁର୍ଦୁଶ୍ୟ ଦିଶେ ଭବିଷ୍ୟ ର ଦୃଶ୍ୟପଟ 

ମୃଗତୃଷ୍ଣା ଆଭରଣେ ଜୀଵନ ର ଚିତ୍ରପଟ।

ନବ ପ୍ରାଣ ର ପୁଲକ ହେଉନାହିଁ ଆହ୍ଲାଦିତ

ସୀମାହୀନ ସମ୍ଭାବନା ଧରାଶାୟୀ ଭୂପତିତ ।

ପ୍ରାଣ ଆଜି ଶରବୀଦ୍ଧ ଯନ୍ତ୍ରଣା ରେ ଜର୍ଜରିତ

ସ୍ବପ୍ନହୀନ ଆଶାଶୂନ୍ୟ କ୍ଷତାକ୍ତ ଓ ମୃତବତଃ ।

ବୟସ ର ଆକାଶ ରେ ଘୋଟିଛି କଳା ବଉଦ

ସ୍ବପ୍ନ କ୍ଷଣପ୍ରଭାଲୋକେ ଝଲସେ ମନ ଜଳଦ ।

ପାଉଁଶ ତଳ ର ସ୍ବପ୍ନ କେବେ ଅମାବାସ୍ୟା ରାତି

କେବେ ନୀଳ ଶୈଳ ମଧ୍ୟେ ଶୁଭ୍ର ଅଭ୍ର ଖଣ୍ଡ ଦ୍ୟୁତି ।

ଆତଙ୍କିତ ହୁଏ ମନ ହୁଏ ହୃଦ ପ୍ରକମ୍ପିତ 

ତା ପ୍ରଭାବେ କେବେ ଲିଭେ ଜୀଵନ ଅସ୍ତିତ୍ୱ ।

ଅତୃପ୍ତି ର ହାହାକାରେ ଅତିଷ୍ଠ ହୁଅଇ ପ୍ରାଣ

ତେଣୁ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିବାକୁ ମନ କରିଛି ବାରଣ ।