କାବ୍ୟ ନାୟିକା

ଉଦାସ ଅପରାହ୍ନ ଭଳି ତୋ ଆଖି,

ଅସ୍ତଗାମୀ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଭଳି ତୋ ଚେହେରା

ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ସେଠି ନିଜକୁ ହଜେଇଦେବାକୁ ଜୀବନସାରା ।

ପର୍ବତର ଖାଲ-ଢ଼ିପ ପରି ତୋ ଅଙ୍ଗଭଙ୍ଗୀ,

ଦେହରେ ତୋର ବିଜୁଳି ଭଳି ଚମକ

ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ପାଇବାକୁ ଟିକେ ସେ ଖଟା-ମିଠା ଆଘାତ ।

ନଦୀର ଶୀତଳତା ପରି ତୋ କଥା,

କୋଇଲି ପରି ତୋର ମିଠା ସ୍ୱର

ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ବଂଶୀଟିଏ ହେଇ ବାଜିବାକୁ ତୋ ପିଆଲି ଓଠର ।

ବଣ ସବୁଜତା ପରି ତୋର ଶାଢ଼ୀ,

ମାଖିଥାଉ ନାଲି-ନୀଳ କୁସୁମମିଶା ଜ୍ୟୋସ୍ନା...

ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ମୋ ଦେହେ ବୋଳିବାକୁ ସେ ମତୁଆଲି ବାସ୍ନା ।

ମୃଦୁ ମଳୟ ପବନ ପରି ତୋ ମନ,

ସ୍ଥିର ମନେ ଖେଳାଏ ଅସ୍ତିରତାର ଶିହରଣ

ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ତୋ ଦେହେ ଚିରକାଳ ପାଇଁ ହେବାକୁ ଲୀନ ।