ପ୍ରଗଲ୍ଭା ପ୍ରେମିକା

ମରି ଯାଇଥିଲା ଖୁସିର ଆଶାସବୁ

ହଜି ଯାଇଥିଲା ପରିଚୟ ମୋ ନିଜର,

ଦିନ ପରେ ଦିନ ରାତି ପରେ ରାତିସବୁ

ବିତୁଥିଲା ଲୁହଭିଜା ଶେଯର ଆଉ ଯନ୍ତ୍ରଣାର

କୋଉଠୁ ପାଇଲ ତୁମେ ଠିକଣା ମୋର ।

ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଶେଯରୁ ଉଠେଇଲ ମୋତେ

ବାସ ଭିଜା ଆଖିରେ ଆଖିଏ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଲ,

ଅସଜଡ଼ା ଜୀବନକୁ ସଜାଡ଼ିଲ ମୋର

ପୁଣି ଅତୀତର ଅଶାନ୍ତ ନିଆଁକୁ ଶାନ୍ତକଲ

ମୋ ମନ ମନ୍ଦିରରେ ଦେବିଟିଏ ତୁମେ ସାଜିଗଲ ।

ରାତିର ଅନ୍ଧକାର ଆଜି ଯାହାକୁ ଖୋଜୁଛି

ମୋର ସବୁ ସୁଖ ଦୁଃଖ ମୁଁ ଆଜି ଯାହାକୁ ବାଣ୍ଟୁଛି,

ମୋତେ ନ ଦେଖିଲେ ଯିଏ ମୋତେ ଝୁରୁଛି

ମୋ ପାଇଁ ପ୍ରତିଦିନ ନୂଆ ନୂଆ କବିତା ଯିଏ ଲେଖୁଛି

ସିଏ ମୋ ଜୀବନ ଆଜି ମୋ ପାଇଁ ସାଜିଛି ।

ଦେଖା ହେଇନାହଁ କେବେ ମୋ ସାମ୍ନାରେ

ନିତି ଦେଖାହୁଏ ନିଘୋଡ଼ ସ୍ୱପ୍ନରେ,

ମୁଣ୍ଡ ପାଖେ ବସି ଆଉଁସି ଦେଉଛ 

ନିଦ୍ରା ଭାଙ୍ଗେ ଯେବେ ପ୍ରତି ପ୍ରହରରେ

କାହିଁକି ଆସୁଛ ରାତ୍ରିର ଅନ୍ଧାରେ, ଆସୁନ ଥରେ ଦିବସରେ ।

ହୃଦୟ ବିନା ମୁଁ ଥିଲି ଯେ ନଶ୍ୱର 

ତୁମେ ଆସି କଲ ହୃଦୟରେ ଘର,

ଜୀବ ନାହିଁ ଛାଡି ହାତ କେବେ ମୋର

କଥା ଦେଇଛ ହେ ପ୍ରଣୟିନୀ ମୋର

ଏ ଛୋଟ ହୃଦୟଟା ଏବେ କେବଳ ତୁମର ।

ରୂପ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟର ବର୍ଷୀୟାନ ସୁନ୍ଦରୀ ତୁମେ

ଲାସ୍ୟମୟୀ ରୂପଲେଖା,

ସଜ ସେଫାଳିର ବାସ୍ନାଭରା ତୁମେ

ମୋ ପ୍ରିୟ ପ୍ରଗଲ୍ଭା ପ୍ରେମିକା

କେବେ ସାଜ ତୁମେ ଶ୍ରାବଣୀ ବଧୂ ତ କେବେ ପୁଣି ବୈଶାଖର କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ା ।

ସ୍ନିଗ୍ଧ ଛଳ ଛଳ ନୟନ ତୁମର

ହସ ଯେ ତୁମ ବିରଳ,

ପାହାଡ଼ି କନ୍ୟାର ହସ ଯେ ତୁମର 

ହସିଲେ ଲାଗ ପାରିଜାତ ଫୁଲ...

ପ୍ରତିବିମ୍ବ ନାଚେ ମୋ ମନ ମୁକୁରରେ ଯେମିତି ଫଗୁଣେ ନାଚଇ ଫୁଲ ।