ଛଳିଆ ଠାକୁର ତୁମେ

ଏଇ ମୋ ଜଗତର ସବୁ କଥା ଭାବଇ ମୁଁ,

ଭାବୁକ ମଧୁର ଧାରାରେ,

ଚିରନ୍ତନ ସତ୍ୟକୁ ଖୋଜୁଛି, ଧରିଅଛି ଚେତନା

କୁ ଯେଣୁ ଜଡ ଶରୀରେ |୧|

କିଏ କିପରି, କଅଣ ପାଇଁ ଗଢିଛି ଶରୀରକୁ, 

ପରିଚୟ ତାର ଖୋଜେ,

ଏହି ଦୁନିଆ ରାସ୍ତାରେ, ଏହା ଯଦି କେ ଜାଣ 

କହିବ କି ଟିକେ ସଜେ |୨|

ନାହିଁ ରୋଜଗାର, ଶିକ୍ଷିତ ଯୁବକ ହେଉଛି 

ନିରାଶ, ମିଳୁନାହିଁ କାମ,

ଦିଶୁଛି ଅନ୍ଧାର, ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ଖୋଜେ, ନିରାଶେ 

ହୃଦୟେ ହୁଏ ଭୂମିକମ୍ପ |୩|

କିଏ ବା ବୁଝିବ ତାର ଭୟ ଓ ଆତଙ୍କ, ମନ 

ତାହାର ଆଜି କ୍ଷତ ବିକ୍ଷତ,

ଦୁଃଖ ହୃଦୟରେ ଚାଷୀ ଛାଡେ ବଞ୍ଚିବା ମୋହ 

ନିଏ ଆତ୍ମହତ୍ୟାର ପଥ |୪|

ପ୍ରତାରଣାରେ, ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟରେ ଛାରଖାର 

ଜନତାର କେତେ ସପନ,

ଦୁଃଖ ନୈରାଶ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଅବାଞ୍ଛିତ ପଦକ୍ଷେପ 

ନିଏ ସମାଜ ଛିନ୍ନଭିନ୍ନ |୫|

ଅଭାବ ଅକୁହା ବେଦନାରେ ସତ୍ୟପଥ ମଣିଷ 

ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି କାନ୍ଦୁଛି,

ଅନ୍ଧତ୍ୱ ଭାବନାରେ ଚାଲେ ରକତର ହୋଲି, 

ସତ୍ୟତା ଲୁଚି ଯାଉଛି |୬|

ଏହି ଅବସ୍ଥାରେ ଛଳିଆ ଠାକୁରଙ୍କୁ ମୋର ପ୍ରଶ୍ନ

ଗଜ କଲା ତୁମ ସ୍ତୁତି, ଉଦ୍ଧରି ଥିଲ ପରା 

ତାହାକୁ ଚକ୍ରଦ୍ୱାରା ନାଶି

ଦ୍ରୌପଦୀ ଡାକିଲା ବୋଲି ଲଜ୍ଜା ନିବାରିଲ 

ତା'ର କୋଟି ବସ୍ତ୍ର ପେଶି |୭|

ଶୁଣିଣ ମୃଗୁଣୀର ଆତୁର ପ୍ରାର୍ଥନା ଶତ୍ରୁ 

ନାଶ କରି ଉଦ୍ଧରିଲ ସିନା

ସମସ୍ତ ଜନ ସାଧାରଣ ଏ ସଂସାରେ କହନ୍ତି 

ସବୁ ପରା ତୁମରି ସର୍ଜନା |୮|

ତୁମେ ବିପଦ ଭଞ୍ଜନ କାହିଙ୍କି ଗରିବର 

ଦୁଃଖ ହରିବାକୁ କରୁଛ ମନା

ଦୁଃଖ ନୈରାଶ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଭକତର ମନେ

ସୃଷ୍ଟି କରୁଅଛ ଖାଲି ନ୍ଦ୍ୱନ୍ଦ ସିନା |୯|

ତୁମକୁ ମୁଁ ଭାବିଥିଲି ପରା ଗରିବ ବାପୁଡାର 

ବନ୍ଧୁ ସଖା ରକ୍ଷାକାରୀ

ଛଳିଆ ଠାକୁର ତୁମେ ନହୁଅ ସହାୟ କାରଣ 

ସେ କିଛି ନୂହଁ ଧନୀ ପରି |୧୦|