ବିଜନତା

କବି ପ୍ରାଣ ମୋର ହୁଅଇ ଅସ୍ଥିର 

ଲେଖିବାକୁ ଦୁଇ ପଦ

ଶରଧାରେ ବସି ବିଜନ ବେଳାରେ

କାହାର ଶୁଣିଲି ଶଦ୍ଦ ।

ମନର ମାନସୀ ଆସେ ହସି ହସି

ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାଲୋକେ ଭିଜି ଭିଜି

ଓଠରୁ ତାହାର ସତେ ସୁଧା ଝରେ

ପୁଣି ଜବା ରଙ୍ଗେ ସାଜି ।

ମଥାରେ ଟାଣିଛି ସରୁ ଓଢ଼ଣୀ ସେ

ମୃଗ ନୟନାର ଠାଣି

ପାଗଳ ପରାୟେ ଲେଖନୀ ଚଳିଲା

ଶୁଣି ତା କୋକିଳ ବାଣି ।

ଶୁନ୍ୟ ଆକାଶର ଛାତ ତଳେ ବସି

ସତେ କି ଦେଖେ ମୁଁ ପରୀ 

ସିଂହ କଟିବନ୍ଧ ପାଦରେ ପାଉଁଜି

ପ୍ରେମାନଳେ ଦେଲା ମାରି ।

ବକ୍ଷେ ଦେଶେ ମୋର ରୁଣୁଝୁଣୁ ଶଦ୍ଦେ

ଯେବେ ଚୁଡ଼ି ପିଟି ହୁଏ

ମୁଁ ଛାର ମାନବ କିପରି ସହିବି

ଦେବତା ପଡିବେ ମୋହେ ।

ବିଜନତା ଏକ ଶାନ୍ତ ସୌଧ ଗୃହ

ଭାବନାକୁ ଅନୁକୂଳ

କବିର ଲେଖନୀ ବିକଶିତ ଯେହ୍ନେ

ଚନ୍ଦ୍ରରେ ଚନ୍ଦ୍ର ମଣ୍ଡଳ ।