ଅମାବାସ୍ୟା

ଆଲୋକ ଅନ୍ଧାର ଦୁହେଁ ପରସ୍ପର

ନିବିଡ ବନ୍ଧନେ ଯୁକ୍ତ

ଏକ ବୁଝୁ ଥାଏ ଅନ୍ୟର ଭାବକୁ

ଚାତକ ପରାଏ ନେତ୍ର ।

ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ନିଏ  ବିଦାୟ ମେଲାଣି

ସ୍ଥାନ ଦିଏ ଅନ୍ଧକାରେ 

ସେହି ଅନ୍ଧକାର ଯେବେ ବଢ଼ି ଯାଇ

ଶେଷ ଅମାବାସ୍ୟା ଘରେ ।

ପ୍ରତ୍ୟହ ମାହରେ  ଅଧାପକ୍ଷ ଥାଏ

ପନ୍ଦର ଦିବସ ଧରି

ସେହି ଅଧା ପକ୍ଷ ତମସା ରାଣୀ ଯେ

ଆନନ୍ଦ ପଡ଼ଇ ଝରି ।

ଆପଣା ଶକ୍ତିରେ ଢାଙ୍କେ ସେ ଚନ୍ଦ୍ରକୁ

ଗହଣ ଲାଗଇ ଦେହେ 

ନିଶି ବିନୋଦିନୀ ସାଜି ମୁକ୍ତ କେଶା

ପଡ଼ିଛି ଅନ୍ଧାର ମୋହେ ।

ଅମାବାସ୍ୟା ରାତେ କଳାଯାଦୁ ପାଇଁ

ତାନ୍ତ୍ରିକର କାଳୀ ପୂଜା

ପର ଧନ ଲୁଟି ଖଣ୍ଟ ତସ୍କର ଯେ

କରନ୍ତି ଆନନ୍ଦେ ମଜା ।

ଅମାବାସ୍ୟା ତିଥି ଅତୀବ ମହତ୍ତ୍ଵ

ଅତୃପ୍ତ ହୁଅନ୍ତି ତୃପ୍ତ

ପିତୃ ଶ୍ରାଦ୍ଧ ବାଢ଼ି ସନ୍ତାନ ଗଣ ଯେ

ପିତୃ ଋଣରୁ ଯେ ମୁକ୍ତ ।

ଅମାବାସ୍ୟା ଆଣେ ସାବିତ୍ରୀ ବ୍ରତ ଯେ

ସୀମନ୍ତିନୀ ପତି ପ୍ରାଣା

ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମ ପାଠେ ଧନ୍ୟ ହୁଏ ନାରୀ

ପତି ଯେ ହୃଦ ଗହଣା ।