ବିଦିର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାଣ

ବହଳ କାନନ ବିଷମ ଭୂମି 

ବିଭାବରୀ ଆସେ ଗଗନ ଚୁମି

ବଚନ ଶୁଭୁଛି ଜଙ୍ଗଲ ତନୁ 

ବଞ୍ଚାଅ କିଏ ସେ ଗହନ ବନୁ ।

ବିରଳ ଶବଦ ଗୁଞ୍ଜିତ କର୍ଣ୍ଣେ 

ବହି ଆସେ ଭୟ ମୋହରି ମନେ 

ବହ୍ନିର ଅଭାବେ ଅନ୍ଧ ନୟନ

ବାଟ ନ ଦିଶଇ ସ୍ଥାନ ବିଜନ ।

ବଢ଼ାଇଲି ପାଦ ଆଗକୁ ଆଗ

ବକ୍ଷରେ ଶୋଣିତ ଭାଗକୁ ଭାଗ

ବୃକ୍ଷଲତା ହେଉଥା'ନ୍ତି ବାଡ଼େଇ

ବଦନରୁ ଶ୍ଵେଦ ଝରି ପଡଇ ।

ବରଷା ତାଣ୍ଡବ ଧରା ହୃଦରେ

ବିପକ୍ଷ ଧାଆଁନ୍ତି ଆର ପାଖରେ 

ବୁଦ୍ଧି ପାଞ୍ଚି ମୁଁ ଯେ କଲି ଚିତ୍କାର

ବିପରୀତ ଦିଗେ ନାରୀର ସ୍ବର ।

ବିରାଜିଲି ଯାଇ ଘଟଣାସ୍ଥଳେ

ବ୍ୟଥିତ ତରୁଣୀ ଜନନୀ କୋଳେ

ବାରଣ ନ‌ କରି ଧରିଲି କରେ

ବିଷାଦର‌ ଅଶ୍ରୁ ବେନି ନେତ୍ରରେ ।

ବହୁଛି ରୁଧିର ବିଗ୍ରହୁ ତା'ର

ବିବର୍ଣ୍ଣ ଦିଶଇ ମୁଖ ତାହାର

ବନଧାରା ପାଶେ ଯାଉଛି ବହି

ବ୍ଯଗ୍ରେ ଯାଇ ଜଳ ଆଣିଲି ମୁହିଁ ।

ବଦନରେ ନୀର ଢାଳିଲି ଧିରେ

ବ୍ଯଗ୍ରବନ୍ତ ବାକେ ଶବଦ କରେ

ବିନାଶ ନ କର ଯୋଡୁଛି ହାତ

ବିପଦରେ ଅଛି ଶୁଣ ହେ ମିତ ।

ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନାହିଁ ତୁମେ ଭଗିନୀ

ବିବେକି ତ ମୁଁ ନ କରିବି ହାନୀ 

ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇଣ କହେ ଯୁବତୀ

ବନ୍ଧୁ ସାଜି ଦୟା କରି ମୋ ପ୍ରତି ।

ବଇଦ ପାଖକୁ ନେଲି ଯେ ଧାଇଁ

ବିଶ୍ବାସରେ କାନ୍ଧେ ଗଲା ସେ ଶୋଇ

ବିଧାତାର ଥିଲା ଏ ବରଦାନ

ବିସ୍ମୟେ ବିଜୟା ପାଏ ଜୀବନ ।

ବର୍ଦ୍ଧିତ ହୋଇଲା ଖୁସି ଆସନ

ବିଭୋର ହେଲା ତ ସଖୀର ମନ

ବଞ୍ଚାଇବ ଯଦି ଏଠି ବିଧାତା

ବିଞ୍ଚିହେବ ନାହିଁ କାହାର ସତ୍ତା ।