" ଅସହାୟ ନାରୀ "

ଦୂର ଦିଗନ୍ତ ରେ ବିସ୍ତାର ବଳୟ

ଅପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ ରଶ୍ମି ମୁଗ୍ଧ କରେ ଲୟ ।

      ସୃଷ୍ଟିର ସୃଜନା କି ସୁନ୍ଦର ଆହା

      ଦେଖି ମନ ଲୋଭା ହୁଅଇଟି ତାହା ।

ସୁନେଲି କଳ୍ପନା ରଙ୍ଗୀନ ଦୁନିଆ

ପୁରୁଷ ପ୍ରଧାନ କରିଛି କିମିଆଁ ।

       ନାରୀ ର ତ ଏଠି କର୍ତ୍ତୃତ୍ବ ନାହିଁ 

       ବେସାହାରା ନାରୀ ଇଜ୍ଜତ କାହିଁ ।

ଅନ୍ଧକାର ମଧ୍ୟେ ନର ରାକ୍ଷସ 

ନାରୀ ସତୀତ୍ବକୁ କରନ୍ତି ଗ୍ରାସ ।

       ବୋହୂ ନାବାଳିକା ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ

       ହରଣ କରନ୍ତି ନିର୍ଜନ ସ୍ଥାନକୁ ।

ଇଜ୍ଜତ ଲୁଣ୍ଠନ କରି ମାରନ୍ତି

ଝିଅ ଜନ୍ମ କଣ ଦୋଷ କରନ୍ତି ।

       ଆଉ କେତେ ନର ମାୟା କରନ୍ତି 

       ପ୍ରେମ ମଞ୍ଜି ବିଞ୍ଚ ଭଲ ପାଆନ୍ତି ।

ଅବଳା ଦୃବଳା ଫସଇ ପ୍ରେମେ

ଅମୃତ ର ବିନ୍ଦୁ ସ୍ବାଦକୁ ଚୁମେ ।

       ଶୋଷଣ କରିଣ ଦିବା ନିଶି ମିସି 

       ମନଛାଡି ଗଲେ ମାରେ ତଣ୍ଟିଚିପି ।

ଝିଅ ବିଭା ହେଇ ଶାଶୁ ଘର ଗଲେ 

ସେଠି ବି ତ ନିସ୍ତବ୍ଧ ଯନ୍ତ୍ରଣା ମିଳେ।

       ଯେଉଁ ସ୍ବାମୀ ବେଦି ଉପରେ ବସି 

       ବିବାହ କରଇ ଜବାବ ପରସି ।

ପତ୍ନୀ ମୋର ପ୍ରିୟା ମୋ ଗଜରା ହାର 

ଦୁଃଖ ଦେବି ନାହିଁ ମୁଁ ହୃଦୟେ ତାର ।

       ନୂଆ ନୂଆ ଦିନ ଭଲରେ କଟେ 

        ଅସଲ ଋପ ତ ପଛେ ପ୍ରକଟେ ।

ରୋଷେଇ ତ ତୁମେ ଭଲ କରୁନ

ସ୍ବାମୀ କୁ ତ ଖୁସି କରି ପାରୁନ।

        ଅଶାନ୍ତି ରେ ମୋର ପ୍ରାଣ ତ ଯିବ

        ବିପନ୍ନ କରିଲ ମୋର ଜୀବନ ।

ପିନ୍ଧା ଛିଟ କାନି ଲୁହଭିଜା ସ୍ମୃତି 

ଦିବ୍ୟ କାନ୍ତି ଶୋଭା ମଳିନ ର ମୃତ୍ତି ।

      ପ୍ରେମ ଜଦି ହେଲା ଶାଶ୍ବତ ସୁନ୍ଦର 

     ଝିଅ ହେଲା ଜଦି ଅମୂଲ୍ୟ ରତ୍ନ ହାର ।

ତେବେ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ନାରୀ କାହିଁକି 

ବଳି ପଡୁ ଅଛି କୁହନ୍ତୁ କାହିଁକି ।

      କେଉଁ ଜନ୍ମରେ ସେ କି ପାପ କଲା 

      ନାରୀ ଜନ୍ମ ତାର ବିଫଳ ହେଲା ।