କବିତା ରାଣୀ

ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି ଅକୁହା କଥା ମୋ           

ହୃଦୟରେ ଗଦା ଥିଲା । 

କଳଙ୍କି ଲାଗିକି ହୃଦୟ ଭିତରେ           

ଭାରି କଷ୍ଟ ଦେଉଥିଲା ।।

ତୁମେ ଗୋ କବିତା ସଙ୍ଗାତ ର ହାତ          

ଯେବେ ମତେ ବଢାଇଲ । 

ସେହି ଦିନଠାରୁ ମୋ ହୃଦୟ କଥା          

ଲିପି ବଦ୍ଧ ତୁମେ କଲ ।। 

କବି କବୟତ୍ରୀ କଲମ ମୁନରେ           

ସ୍ବାଗତ ହୁଏ ତୁମର । 

ତୁମ ପ୍ରେମେ କବି ଭୁଲି ଯାଏ ପତ୍ନୀ           

ତୁମକୁ କରେ ନିଜର ।। 

ବିଶ୍ୱର ସୁନ୍ଦରୀ କବିତା ତୁମେ ଗୋ           

କବି ମନ ନିଅ କିଣି । 

ତୁମେ ଅଳଙ୍କାର କବି ଠାରୁ ନେଇ           

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ଯକୁ ଧର ଟାଣି ।। 

ତୁମେ ମୋର ପ୍ରିୟ ଅତି ଆପଣାର           

ଶବ୍ଦ ଭଣ୍ଡାର ର ମୂଳ । 

ନାଲି ଟୁକୁଟୁକୁ ସାଧବ ବୋହୂ ଲୋ           

କବି ଙ୍କ ଭାବ ର ମାଳ ।। 

ସତ୍ୟ ଯୁଗ ଠାରୁ କଳି ଯୁଗ ଯାଏ           

ତୁମ ବିନା ନାହିଁ କିଛି । 

ତୁମେ ନ ରହିଲେ ଖୁସି ମହୋତ୍ସବ          

ଲାଗେ ନାହିଁ ଭଲ କିଛି ।। 

କେଉଁ ସମୟରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥିଲ           

ସଭିଏଁ କରେ ଆଦର । 

ଶବ୍ଦ ନେଇ ତୁମ ପଂକ୍ତି ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ            

ପଂକ୍ତି ରୁ କବିତା ଧାର ।। 

କେଉଁ ସୃଷ୍ଟି କର୍ତ୍ତା ତୁମ ସୃଷ୍ଟି କଲେ           

ଏତେ ଆକର୍ଷଣ କରି । 

ତୁମ ଜନ୍ମ ଦିନ ବିଶ୍ଵ ପାଳେ ଆଜି           

ଆନନ୍ଦ ଯାଇଛି ଭରି ।।