खेळ ऊन-सावल्यांचा

ऊन सावल्यांच्या हिंदोळ्यावर 

आशा निराशेचा घेते झोला 

दुःख धावते सुखापाठी 

तूच केला निर्माण पसारा

आशेचा सूर्य झाकोळण्या

निराशेचे मेघ येती हो

इवलुश्या त्या ज्योतीला

तमात ढकलून जाती हो

दिवस उगवतो छान सोनेरी

घाबरते मी अंधाराला

असे वाटते येऊन कोणी

थांबवेल का? मम श्वासाला

घुसमटतो मग श्वास ही माझा

बुडते मी त्या तम अंधारी

येतो कोणी अज्ञात हात

खेचून घेतो माझी दोरी

पुन्हा घेते मी श्वास नवा

आरंभ करते नव्या जगण्याला

झटकूनी मळभ मनावरचे

फुटती धुमारे जीवनाला

फेकीत सोनेरी नव किरणे 

रवी उभा मम स्वागताला