आठवणीतील पाऊस

आठवणीतील पाऊस 

भयानक भीतीचा होता 

स्मशान शांतता सर्व 

काळोख सर्व पडता

बेंडूक कोल्हे भुंकती 

दूर जंगल वनात 

भीती वाटायची वीज 

खंडित ये जा करत

घरात कोणी नाही 

भांडे चालायचा आवाज 

मला माझीच भीती 

कुणाची नसे गरज

टाचणी पडली तर 

यावा आवाज पटकन 

एवढी शांतता होती 

वाटे स्मशानात राहून

हृदयाची धडधड वाढे 

कोणी सोबत नसता 

मधोमध पाऊस येता 

चेहरा घामाघूम होता.