સરદારનું ગીત - ૧૧

બેરિસ્ટર વલ્લભભાઈ (ઈ,સ, ૧૯૧૩)

બેરિસ્ટર બનેલા છે, એ ફાંકડા જુવાન રે;

જનારાં મળવા તેને, પામતાં સહુ માન રે,

છેલ્લી ઢબે પહેરેલાં, છે પાટલૂન-કોટ રે;

વે’વાર જાળવી રાખે, એમાં જરા ન ખોટ રે,

માથા પર પહેરી છે, વાંકી બનાત હેટ રે;

માણસ માપતી આંખો, દુ:ખાવે હાસ્ય પેટ રે,

બોલે તેઓ ઘણું ઓછું, મુખે રે’ મલકાવ રે;

ઊતરે નહિ વાતોમાં, મુખે ગંભીર ભાવ રે,

પોતાની શ્રેષ્ઠતા માટે, રાખે કાંઈક ભાન રે;

આત્મવિશ્વાસના શબ્દો, બોલે રહી સભાન રે,

એનો કડક દેખાવ, આમન્યા જળવાય રે;

જગ નિહાળતી આંખો, પ્રભાવથી ભરાય રે,

આકર્ષણ કરે પેદા, દેખાવ વટદાર રે;

જોનારા જાય અંજાઈ, નજર ધારદાર રે,

વકીલ મંડળે આપ્યો, તેઓને આવકાર રે;

આકર્ષણ અને રોષ, મિશ્ર એ સતકાર રે,

વકીલોનાં સ્વમાનોના, બન્યા રક્ષાણહાર રે;

જજો તણાં લઈ આવે, તોરીપણાં બહાર રે,

નીડરતા વણાયેલી, એનાં દરેક રોમ રે;

દૃઢતા સાચવી રાખે, ઓસરે નહિ જોમ રે,

કેસ મેળવવાની તો, રાખે નૈ દરકાર રે;

ઘર ખર્ચ કમાઈ લે, દિવસ દસ-બાર રે,

કોર્ટ પૂરી થયા બાદ, રમવા બ્રિજ જાય રે;

હરાવી ન શકે કોઈ, એવા તો વખણાય રે,

ઊતાર્યું બ્રિજમાં તેણે, વાડિયાનું ગુમાન રે;

આદર્શ રાખતા પોતે, હર દિન મહાન રે,

સારી રીતે હતા તેઓ, કેસ ચલાવનાર રે;

મે’નતના નિચોડોથી, બનેલ જીતનાર રે,

**

કરી પછી વકીલાત, સ્વરાજ કાજ લોકની;

સ્વરાજ કાજ મંડાયા, દેવદૂત સમા બની.

(ક્રમશ:)