ଫୁଲ ( ସ୍ମୃତିର ଫର୍ଦ୍ଦ - ୪ )

ସ୍ମୃତି ଏକ ଏମିତି ଜିନିଷ ଯାହା ର ପୃଷ୍ଠା ଯେତେ ଉଲଟା ଈଲେ ବି ସେ ଆହୁରି ଆଗକୁ ବଢିବ , କିନ୍ତୁ କେବେ କମିବନି ।

ସବୁଦିନ ପରି ଠିକ୍ ସନ୍ଧ୍ୟା ହୋଇଗଲେ ଅପେକ୍ଷା ରହେ କେତେବେଳେ ମୋନା ଅନଲାଇନ ଆସିବ ଆଉ ମୁଁ ତା ସହ କଥା ହେବି ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ୭ ଟା ପରେ ପ୍ରାୟ ଆମେ କଥା ହେଉ ।

ସେଦିନ ହଠାତ୍ କଥା ହେଉ ହେଉ ବନ୍ଧୁତା ଦିବସ କଥା ପଡ଼ିଲା ।

ଆଉ ବହୁତ୍ ଆଗ୍ରହ ର ସହ ମାେନା କହିଲା ଆରେ ହଁ ମୋର ମନେ ଅଛି । ମୋ ନା ତୁ ସେଦିନ ମୋତେ ଗୋଟେ ହଳଦିଆ ଗୋଲାପ ଦେଇଥିଲୁ ।

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ତୋତେ କିଛି ଦେଇ ନଥିଲି ।

ହଁ ତୁ ତ କଞ୍ଜୁସ୍ ଟା ଦେବୁ କୁଆଡୁ ।

ମୋ ନା ଆରେ ମୁଁ କଞ୍ଜୁଶ୍ ନୁହେଁ ।ବାସ୍ ମୋତେ ସେ ସବୁ ଭଲ ଲାଗେନା ।

ତୁ ଆଉ କହନା ।

ଏମିତି ଚାଲିଥାଏ କେତେ କଥା ।

ମୋନା ହେଲେ ଜାଣିଛୁ କି ସେ ଫୁଲଟି ଏବେ ବି ମୋ ପାଖରେ ଅଛି ।

ସତରେ ନା କଣ ?

ମୋ ନା ହଁ।

ଦେଖିବୁ କି ?

ତାପରେ ମାେନା ଡାଏରୀ ପୃଷ୍ଠା ଭିତରେ ରଖିଥିବା ସେଇ ଗୋଲାପର ଫଟୋ ଟି ଦେଲା ।

ଫୁଲଟି ପୁରା ଶୁଖି ଯାଇଥିଲା।

କଳା ରଙ୍ଗ ଦେଖା ଯାଉଥିଲା ।

କିନ୍ତୁ ସେ ତାକୁ ଏତେ ବର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସାଇତି ରଖି ଛି ଦେଖି ହୃଦୟ ତା ଧକ୍ କରି ରହିଗଲା ।

ସତରେ ତୁ ରଖିଛୁ ଦେଖି ମୁଁ ବିଶ୍ୱାସ କରି ପାରୁନି ।

ମୋ ନା ହଁ ।ଦେଇଥିଲୁ ତ ସେଇ ଲାଗି ରଖିଛି ଆଉ ।

ପୁଣି କଥା ଚାଲିଲା ସେ ଦିନ ର ସେ ଫୁଲ କୁ ନେଇ ବନ୍ଧୁତା ଦିବସ ର ସବୁ ସ୍ମୃତି ।

ପୁରୁଣା କଥା ଯାକ ଆସି ସେଇ ଫୁଲ ଭିତରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇଗଲା।

କେତେବେଳେ ରାତ୍ରି ଭୋଜନ ସମୟ ହୋଇଗଲା ଯେ ଜଣା ପଡ଼ିଲା ନାହିଁ । (କ୍ରମଶଃ)