ମୁଁ ତୁମ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା

ସେ କହୁଥିଲେ ମୁଁ କାଳେ ଭାରି ସୁନ୍ଦର । ଗାଲର ଭଉଁରୀ କାଳେ ବେଶ୍ ମାନେ ମୋ ହସକୁ । କୋଇଲି ଠାରୁ ସୁମଧୁର ଆଉ ଚଞ୍ଚଳ ଲାଗେ ମୋର କଥା । ମୃଗୁଣୀ ପରି ଚଞ୍ଚଳ ଆଖି ସାଙ୍ଗକୁ ରେଶମୀ ଘନ କେଶ ଆକର୍ଷଣ କରେ ତାଙ୍କ ମନକୁ ଠିକ୍ ପୂର୍ଣ୍ଣିମାର ଚାନ୍ଦ ପରି । ସେଥିପାଇଁ ସ୍ନେହରେ ନାଁ ଦେଇଥିଲେ ମୋର ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ।ଦିନ ଯାଇ ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଆସିଲାଣି, କାହା ଭାବନାର ମୁଁ ନିଜକୁ ମଗ୍ନ କରି ଦେଇଛି ? କଥାରେ ଅଛି କଳ୍ପନା ଓ ବାସ୍ତବତା ମଧ୍ୟରେ ଆକାଶ ପାତାଳର ଫରକ ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ ଦେବୀ ମନ୍ଦିରରେ ସଞ୍ଜ ଆଳତିର ଘଣ୍ଟ ଘଣ୍ଟା ତାହା ସୂଚାଇ ଦେଉଥାନ୍ତି । କେବଳ କଳ୍ପନାରେ ହିଁ ଆକାଶର ଚାନ୍ଦକୁ ତୋଳି ଆଣି ହୁଏ କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ନୁହେଁ ।  ହଁ ସେ ମୋର ଭାବନାର ଅନ୍ତ ଦେଶରେ ଚାନ୍ଦ ହୋଇ ଉଇଁ ଆସିଥିଲେ ଏବଂ ମୁଁ ସାଜିଥିଲି ସେ ପୂର୍ଣ୍ଣଚାନ୍ଦର ପୂର୍ଣ୍ଣିମା । କାମ୍ୟ ଭାବନାର ବିନ୍ଦୁ ଭିତରୁ ସେ ସିନା ବାହାରି ଯାଇ ବାସ୍ତବତାର ଅମାବାସ୍ୟା ଅନ୍ଧକାରରେ ନିଜକୁ ଲୀନ କରିଦେଲେ ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଆଜୀବନ ଚିରକାଳ ତାଙ୍କ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ହୋଇ ରହିଗଲି ।ମୋତେ ଫେରିବାକୁ ହେବ, ହେଲେ କେଉଁ ବାଟ ଦେଇ ଫେରିବି ? ଯେଉଁ ବାଟରେ ତାଙ୍କ ସହଚରୀ, ସହଧର୍ମିଣୀ ହୋଇ ହାତରେ ହାତ ରଖି ଚାଲିବାକୁ ମନସ୍ଥ କରିଥିଲି ସେ ବାଟ ଆଜି ଲୁହର ସ୍ରୋତରେ ଘେର ବନ୍ଦୀ । କିଏ ବା ଜାଣିଥିଲା ପ୍ରେମ ଋତୁ ଏମିତି ବିଭୀଷିକା ପ୍ରଳୟ ରଚି ଉତ୍ତାଳ କରିଦେବ ଭାବନାର ନଦୀ ତଟକୁ । ଆଖିର ବନ୍ଧ ଡେଇଁ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଲୁହ ସବୁ ହୃଦୟର ସ୍ଥଳ ଭାଗରେ ରଚିଦେବେ ବିରହର ବନ୍ୟା । କାମନା, ବାସନା, ଜିଜ୍ଞାସା ଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧରେ ଆମ ପ୍ରେମ, କେବଳ ଦୁଇଟି ଶରୀରର ମିଳନକୁ ପ୍ରେମ କୁହା ଯାଇ ପାରେନା । ଦୁଇଟି ହୃଦୟର ମିଳନକୁ ହିଁ ପ୍ରେମ କୁହାଯାଏ । ଏ ମାଟିର ଶରୀର ଅବା କଣ..? ଆଜି ଅଛି କାଲି ସେ ନାହିଁ, ତୁମ ମନ ସହ ମୋ ମନର ମିଳନ ହୋଇ ସାରିଛି । କେବଳ ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ନୁହେଁ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ପାଇଁ । କୃଷ୍ଣପକ୍ଷର ଆଗମନ ପରେ ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ଅପସରି ଯାଇଛି ଧରାପୃଷ୍ଠରୁ । ଅପସରି ଯାଇଛି ନଦୀ ଗର୍ଭରେ ମୋତି ପରି ଚିକ୍ ମିକ୍ କରୁଥିବା ଜଳଧାରର ଢେଉ ସବୁ, ଅପସରି ଯାଇଛି ନୀଳକଇଁ ପାଖୁଡ଼ାର ସୁନୀଳିମା । ଅପସରି ଯାଇଛି ଚକୋରର ରୋଦଶୀ ଭ୍ରମଣର ଚମକତା । କିନ୍ତୁ ତୁମେ କେବେବି ଅପସରି ଯାଇନ ମୋ ମନ ଆକାଶରୁ । ଏବେବି ଶ୍ରୀ ବର୍ଦ୍ଧନ କରୁଛ କୋଟିଏ ତାରା ମେଳରେ ମୋର ଗୋଟିଏ ଏକାନ୍ତ ଚାନ୍ଦ ହୋଇ । ଏହାହିଁ ସତ୍ୟ...ଚାନ୍ଦ କେବଳ ପୂର୍ଣ୍ଣିମାର, କାରଣ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ବିନା ଚାନ୍ଦର ପୂର୍ଣ୍ଣତା ଲଭିବା ଅସମ୍ଭବ ତେଣୁ ଯୁଗ ଯୁଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମେ ମୋର କେବଳ ମୋର...ଏହି ପୂର୍ଣ୍ଣିମାର ।