କୁବୁଲ୍ ହେ

ବରକୋଳି ମୁଁ ତୁମକୁ ଛାଡ଼ି ବଞ୍ଚିପାରିବିନି, ତୁମେ ଦୂରେଇ ଗଲେ ନା କଟିବ ଦିନ ନା କଟିବ ରାତି ମନେ ପଡିବ ଖାଲି ତୁମରି କଥା ମୋତେ ....! ସୁବ୍ରତ୍ରର କଥା ସରିନଥିବା ବେଳେ ସବନମ୍ କହି ଉଠିଲା

-"ଓଃ ତୁମକୁ କେତେଥର କହିବି ଯେ ମୋତେ ସେ ବରକୋଳି ଜମା ଡ଼ାକିବନି ବୋଲି କୋଉ ଶୁଣୁଛ ଯେ ତୁମେ । ହଉ ଦେଲ ମୋତେ ସେ ବରକୋଳି ଗୁଡ଼ିକ, ଦେଖ ସନ୍ଧ୍ୟା ହୋଇ ଆସିଲାଣି ଏଣେ ଘରକୁ ନଗଲେ ବାପା ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ କେତେ କଥା ପଚାରିବେ । "

- "ଦେଖିଲ ତ ଏଇ ବରକୋଳି ପାଇଁ ଏତେ ଲୋଭ ବୋଲି ତୁମକୁ ବରକୋଳି ଡାକେ, ଆଗକୁ ଶୀତ ଋତୁ ସରିଯିବ ବରକୋଳି ନଥିବ ସେତେବେଳେ କଣ କରିବ ଯେ ତୁମେ ହାଃ ହାଃ । "

- "ଆଚ୍ଛା ତାହେଲେ ତୁମ ବରକୋଳି ଡାକ ଛାଡିଯିବ ତ ?"

- "ନା ନା " କହି ସବନମ୍ କୁ ବରକୋଳି ବରକୋଳି ବୋଲି କହି ଚିଡ଼େଇ ଉଠେ ସୁବ୍ରତ ।

- ସବନମ୍ ରାଗିଯାଇ କୁହେ "ଦିଅ ଆଗ ସେ ବରକୋଳି ଗୁଡ଼ିକ ମୁଁ ଯାଏ ।

ତୁମର କଥା ସରିବନି ଜାଣିଛି । "ହସି ହସି ବରକୋଳି ଗୁଡ଼ିକ ସବନମ୍ ହାତକୁ ବଢେଇ ଦିଏ ସୁବ୍ରତ । ସବନମ୍ ତାକୁ ନେଇ ସୁବ୍ରତ ଠୁ ଆଗକୁ ଆଗକୁ ଚାଲି ଯାଉଥିଲା । ପଛରୁ ସୁବ୍ରତ ତାକୁ ଅପଲକ ନୟନ ରେ ଚାହିଁ ଥିଲା । ଏଇ ସବନମ୍ ଯେ ଦୀର୍ଘ ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ପରେ ସୁବ୍ରତ ର ଭଲପାଇବାକୁ ସ୍ବୀକାର କରିଛି । ସାମନ୍ତରା ପୁର ର ବ୍ରାହ୍ମଣ ଘର ପୁଅ ହେଇ ସେ ଭଲ ପାଉଛି ମୁସଲିମ ଝିଅ ସବନମ୍ କୁ । ନା ସେ ଭାବିଛି ସମାଜ ନା ଧର୍ମ କଥା । ଦୁହେଁ ପ୍ରଥମେ ଭଲ ବନ୍ଧୁ ଥିଲେ ହେଲେ ସୁବ୍ରତ ସବନମ୍ କୁ ଭଲ ପାଇବା କଥା ଜାଣିଲା ପରେ ସବନମ୍ ଦୂରେଇ ଯାଇଥିଲା । ହେଲେ ସେ ପୁଣି ସୁବ୍ରତ ନିକଟକୁ ଫେରି ଆସିଥିଲା ବନ୍ଧୁ ରୂପେ ନୁହେଁ ଗୋଟେ ପ୍ରେମିକା ରୂପେ । ଦୁହେଁ ସମାଜ କୁ ନ ଡରି ପ୍ରେମ ରେ ବୁଡ଼ି ରହିଥିଲେ । ପ୍ରେମର ସେଇ ପ୍ରଥମ ଅନୁଭୂତି ଖୁବ୍ ଭଲ ଲାଗୁଥିଲା । ସୁବ୍ରତ ମନେ ମାନେ ଭାବୁଥିଲା ସବନମ୍ ପାଖରେ ଥିଲେ ନା ଦିନ ସରନ୍ତା, ନା ରାତି, ନା ମାସ ସରନ୍ତା, ନା ବର୍ଷ । ସମୟ ଅଟକି ଯାଆନ୍ତା କି ?

ସୁବ୍ରତ ହାତ ଘଣ୍ଟାକୁ ଅନେଇ ଦେଖେ ସମୟ ୬.୩୦ ମିନିଟ । ସବନମ୍ ଯେ କେତେବେଳୁ ଚାଲି ଗଲାଣି । ତାର ମନେ ପଡ଼ିଲା ବୋଉ କହିଛି କିଛି ସଉଦା ନେଇ ୭ ଟା ସୁଦ୍ଧା ଘରେ ପହଞ୍ଚିବାକୁ, ହେଲେ କଣ ସଉଦା ନେବା ପାଇଁ କହୁଛି ମୋର କିଛି ବି ମନେ ପଡୁନି । ଏଇ ସବନମ୍ ଥିଲେ ତାର କଣ ବା ମନେ ପଡିବ । ହଉ ଛାଡ଼ ଦୋକାନରେ ପହଞ୍ଚି ମୋତେ ପୁଣି ବୋଉକୁ ଫୋନ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ, ରାଗୁଥାଉ ଯେତେ ରାଗିବ ମୁଁ କରିବି ବା କଣ ?     

- "ହାଲୋ..! ବୋଉ ତୁ କଣ କହିଥିଲୁ ନେବା ପାଇଁ ଆଉ ଥରେ ଟିକେ କହ ।"

- "କଣ ମୁଁ ଏପଟେ ରୋଷେଇ କରିବା ପାଇଁ ବସିଛି ତୁ ସେପଟେ ସଉଦା କଥା ଭୁଲି ଗଲୁଣି । ମୁଁ ରୋଷେଇ କରିବି କଣ ତୋ ମୁଣ୍ଡ ?"

- "ଓଃ କାହିଁ ରାଗୁଛୁ କହିଲୁ ?"

- "ଭୁଲା ରୋଗ ହେଇଯାଉଛି କି ପୁଅ ତୋତେ ? ହେଉ ହେଉ ଅଟା ଆଉ ଆଳୁ ନେଇ ଜଲ୍ଦୀ ଘରକୁ ଫେରି ଆସିବୁ ।"

ସତରେ ତ ମୋତେ ନିଶ୍ଚୟ ଭୁଲା ରୋଗ ହେଇଯାଇଛି ଏଇ ସବନମ୍ ପାଇଁ । ଆଖି ଖୋଲିଲେ ସେ ଆଖି ବନ୍ଦ କଲେ ସେ ଆଉ କଣ ବା ମନେ ରହିବ ।

ସୁବ୍ରତ ତରତର ରେ ସଉଦା ଆଣି ଆସୁଥିବା ବେଳେ ତାର କିଛି ସାଙ୍ଗଙ୍କ ସହ ଧକ୍କା ହେଇ ଯାଏ । ଆରେ ସୁବ୍ରତ କଣ ଅନ୍ଧ ହୋଇଯାଇଛୁ କି ? ନା ସବନମ୍ ପ୍ରେମରେ କିଛି ଦେଖି ପାରୁନୁ ? ଜାଣିଛୁ ସାଙ୍ଗ ସେ ତୋର କେବେ ହୋଇପାରିବନି, ତେଣୁ ଏବେଠୁ ତାକୁ ଭୁଲି ଯା ନହେଲେ ଆଗକୁ ବହୁତ୍ କଷ୍ଟ ସହିବୁ । ତୋତେ କଣ ଧର୍ମ କଥା ଜଣା ପଡୁନି ? ଛାଡ଼ ସେ ମୁସଲିମ ଝିଅ କୁ ଆମେ ତୋ ପାଇଁ ସବନମ୍ ଠୁ ସୁନ୍ଦର ଝିଅ ଖୋଜି ଆଣିବୁ । ସୁବ୍ରତ ଏହା ଶୁଣି ତାର ସେଇ ସାଙ୍ଗ ଗାଲ ରେ ଗୋଟେ ଶକ୍ତ ଚାପୁଡା ଦେଇ କୁହେ -" ତୁମ ମାନଙ୍କ ପାଇଁ ହିନ୍ଦୁ ଓ ମୁସଲମାନ, ମନ୍ଦିର ଓ ମସଜିଦ, ପୂଜା ଓ ନମାଜ ଭିନ୍ନ ହେଲେ ସୁବ୍ରତ ଓ ସବନମ୍ କେବେ ଭିନ୍ନ ହୋଇପାରିବେନି ।" ସୁବ୍ରତ ଯେ ସବନମ୍ କୁ ଜୀବନ ଠୁ ଅଧିକ ଭଲ ପାଉଛି ତାହା ତା ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କୁ ଅଛପା ରହିଲା ନାହିଁ ।

ତା ପରଦିନ ସୁବ୍ରତ ତା ବୋଉ ଆଚାର ବନେଇବା ପାଇଁ ରଖିଥିବା କିଛି ସୁଖା ବରକୋଳି ଲୁଚେଇ ନେଉଥିବା ବେଳେ ତା ବୋଉ ହାତରେ ଧରା ପଡେ ।

- "ଆରେ ତୁ ତ ଏ ବରକୋଳି ଜମା ଖାଉ ନାହିଁ । ହେଲେ କୁଆଡେ ନଉଛୁ ଏସବୁ ଶୁଣେ ?"

- "ତୁ ଏତେ କଥା ଜାଣେନା ବୁଝିଲୁ ।"

- "ତାହାଲେ ସେସବୁ ବରକୋଳି ସବୁ ସେଇଠି ରଖି ଯା ।"

- "ବୋଉ ଲୋ ମୁଁ ବରକୋଳି ପାଇଁ ବରକୋଳି ନେଉଛି" - କହି ସୁବ୍ରତ ଦୋୖଡି ପଳାଏ ।

- " ବରକୋଳି ପାଇଁ ବରକୋଳି ନେଉଛୁ ? ଆରେ ଶୁଣି ଯା ମୁଁ ବୁଝି ପାରିଲିନି ।"

- " ତୋର କିଛି ବୁଝିବା ଦରକାର ନାହିଁ ବୋଉ " । ଦୋୖଡି ଦୋୖଡି ସୁବ୍ରତ କହୁଥାଏ ।

-" ହଉ ରହ ରହ ତୁ ଆଜି ଘରକୁ ଆସେ, ତୋ କଥା ବୁଝୁଛି " ।

ଇସ୍ କେତେ ବରକୋଳି..! ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତୁମ ପାଇଁ ଗୋଟେ ଜିନିଷ ଆଣିଛି । -"ଆଖି ବନ୍ଦ କଲ"

- ସୁବ୍ରତ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଦିଏ ।

- "ଏବେ ଖୋଲ" ସବନମ୍ କୁହେ ।

ସୁବ୍ରତ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଖୋଲି ଦେଖେ ସବନମ୍ ଟିଫିନ୍ ରେ ବିରୀୟାନି ଆଣିଛି । ସୁବ୍ରତ ଅଳ୍ପ ସମୟରେ ତାକୁ ଶେଷ କରିଦିଏ ।

- "କେମିତି ଲାଗିଲା ? କହିଲନି ତ ?"

-" ଖୁବ୍ ବଢିଆ, ତୁମେ ହିଁ ବନେଇ ଥିବ" ।

-"ଆରେ ତୁମେ କେମିତି ଜାଣିଲ ?"

-"ତୁମ ହାତରନ୍ଧା ମୁଁ ଜାଣିବିନି ଆଉ ଜାଣିବ କିଏ ? ଆମେ ପ୍ରଥମେ ସାଙ୍ଗ ଥିବା ବେଳେ ତୁମେ ପ୍ରଥମ କରି ବିରିୟାନି ବନାଇ ଆଣିଥିଲ ।"

-" ହଁ ହଁ..! ତାହାଲେ ତୁମର ମନେ ଅଛି ସବୁ । ମୋର ବି ମନେ ପଡୁଛି ସେଦିନ ତୁମେ ଘରେ ତୁମ ବୋଉଙ୍କ ଠାରୁ ଗାଳି ଶୁଣିଥିଲ, କାରଣ ସୋମବାର ଥିଲା ବୋଲି । ଓଃ ଭୁଲି ଗଲି ଆଜି ମଧ୍ୟ ସୋମବାର ।

-" ଓଃ କଣ କଲ ଯେ ? ତୁମକୁ ଦେଖିଲେ ମୁଁ ସବୁକିଛି ଭୁଲି ଯାଉଛି..! ଏବେ ଘରକୁ ଗଲେ ବୋଉ ଠୁ ଗାଳି ଶୁଣିବାକୁ ପଡିବ ।"

-"ହାଃ ହାଃ...! ବହୁତ୍ ଭଲ ହେବ " କହି ହସି ଉଠେ ସବନମ୍ ।

ସୁବ୍ରତ ସବନମ୍ ଠୁ ବିଦାୟ ନେଇ ଘରକୁ ଚାଲି ଆସେ । ସୁବ୍ରତର ବୋଉ ସୁବ୍ରତର ସାର୍ଟ୍ କୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି କୁହନ୍ତି -  

-" ଏ ପୁଅ ସାର୍ଟ୍ ରେ କଣ ଲାଗିଛି ୟେ ?"

-" ବୋଉ ବିରୀୟାନି" ଥରି ଥରି କୁହେ ।

-" ହେ ରାମ...! ସୋମବାର କେଉଁଠି ଆଇଁଷ ଖାଇଦେଲୁ ଯେ । ଯା ଯା ସେ ସାର୍ଟ୍ ବଦଳେଇ ଦେଇ ଗାଧେଇ ପଡ଼ି ଆସେ । ନହେଲେ ତୋ ବାପା ତୋତେ ମାରି ଦେବେ ବୁଝିଲୁ ।"

-"ହଉ ବୋଉ" କହି ଯାଉଥିବା ସମୟରେ ତାର ବୋଉ କୁହନ୍ତି

- "ଆଚ୍ଛା ପୁଅ, ତୁ କୋଳି ଗୁଡ଼ିକ ସବୁ ନେଲା ବେଳେ କହିଲୁ ବରକୋଳି ପାଇଁ ବରକୋଳି ନେଉଛି । ତାର ଅର୍ଥ କଣ ?"

-" ବୋଉ ସବନମ୍ ପାଇଁ " ।

-" ସବନମ୍ ? ସେ କିଏ, ନାମ ରୁ ଲାଗୁଛି କୌଣସି ମୁସଲିମ ଝିଅ ।"

-" ହଁ ବୋଉ ଆର ଗାଁ ଖାନ୍ ବାଦ୍ ସାହି ର ଝିଅ ସେ ସବନମ୍ ।"

-" ହେଲେ ତୁ ତା ପାଇଁ ?"

-" ବୋଉ ମୁଁ ତାକୁ ଭଲ ପାଉଛି ।" ଥରି ଥରି କୁହେ ସୁବ୍ରତ ।

-"କଣ କହୁଛୁ ତୁ ? ହେଲେ ଆମ ଧର୍ମ ?"

-" ହଁ ବୋଉ ମୁଁ କାହା କଥା ବି ଭାବିନି ?" କାରଣ କଣ ଜାଣିଛୁ ବୋଉ, "ପ୍ରେମ ଆଗରେ ସବୁ ତୁଚ୍ଛ । ଧନି ଗରିବ , ଜାତି ଅଜାତି , ଅସହାୟତା ର କିଛି ମାନେ ନଥାଏ । ଦୁଇ ହୃଦୟ ମିଳନରେ ପ୍ରେମ ହୁଏ ଏବଂ ପ୍ରେମ ଚାହିଁଲେ ସବୁ ବାଧାବିଘ୍ନ ଅତିକ୍ରମ କରିପାରେ । "

-" ହେଲେ ମୁସଲିମ ଝିଅଟିକୁ ଗୋଟେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଘରର ବୋହୂ କରିବାକୁ ତୋ ବାପା ଆଉ ଜେଜେବାପା କେବେ ବି ରାଜି ହେବେନି ପୁଅ ।

-" ସେକଥା ମୁଁ ବୁଝିବି । ସମୟ ଆସୁଛି । ମୋତେ ବହୁତ୍ ଭୋକ ହେଉଛି ତେଣୁ ମୋତେ ଆଗେ ଖାଇବାକୁ ଦେଲୁ ।"

-"ହେଲେ ପୁଅ ତୁମ ଭଲ ପାଇବାକୁ ସମାଜ କେବେ ସ୍ଵୀକୃତି ଦେବନି । ମୋ କଥା ତ ରଖ ।"

-" ମୋ ବୋଉ ଟା ପରା, ସେ ତୋ ବୋହୂ ହେବ ନିଶ୍ଚୟ ଦେଖିବୁ ।"

-" ହେଉ ବାପା ଯାହା ଠାକୁରଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ।"

ସୁବ୍ରତ ଓ ତାର ମା କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଉଥିବା ସମୟରେ ସୁବ୍ରତ ର ବାପା ଓ ଜେଜେବାପା ରାଗରେ ଘର ଭିତରକୁ ପ୍ରବେଶ କରନ୍ତି । ସୁବ୍ରତ ର ମା ' ପଚାରନ୍ତି କଣ ହେଇଛି ? ରାଗିଲା ଭଳି ଜଣାପଡୁଛ । ବହୁତ୍ ବଡ଼ ଗଣ୍ଡଗୋଳ ହେଇଛି ଆଜି ମୁସଲମାନ ଙ୍କ ସହ । ସୁବ୍ରତ ର ବାପା କୁହନ୍ତି ।

-" ହେଲେ କଣ ପାଇଁ ବାପା ?"

-" ଆମ ଗାଁ ର ଜମି ରେ ଆମେ ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରିବାର ଅଛି । ହେଲେ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ସେଇଠି ମସଜିଦ କରିବେ ବୋଲି ଅଡି ବସିଛନ୍ତି ।"

- " ହଁ ବାପା ମନ୍ଦିର ହେବ ଓ ମସଜିଦ ବି ହେବ । ଏଥିରେ ଅସୁବିଧା କଣ ?"

-" ନା ଆମ ଗାଁ ଲୋକଙ୍କ ଜମି ସେଇଟା, ସେଠାରେ ମସଜିଦ କେବେ ବି ହୋଇପାରିବନି ।"

-" ହେଲେ ବାପା ଅଧା ତ ଆମ ଗାଁ ଲୋକ ଙ୍କ ଜମି ଆଉ ଅଧା ତ ତାଙ୍କ ଗାଁ ଲୋକ ଙ୍କ ଜମି ।"

-" ତୁ ଯେମିତି କହୁଛୁ, କଣ ତୁ ମୁସଲମାନ ଘର ପୁଅ ?"

-" ନା ବାପା ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କ ସମାନ ପାଇଁ କହୁଛି । ଦୁଇଟି ଗାଁ ଭିତରେ କାହିଁ କେତେ କାଳ ରୁ ଭାଇଚାରା ଅଛି । ଭଲ ସମ୍ପର୍କ ଅଛି । ସେଇ ଭାଇଚାରା କୁ ଏମିତି ଗଣ୍ଡୋଗୋଳ କରି ଭାଙ୍ଗି ଦିଅନି । ସେଠାରେ ମନ୍ଦିର ଓ ମସଜିଦ ଦୁଇଟା ହେଲେ ବହୁତ୍ ଭଲ ହେବ । ଦୁଇ ଗାଁ ଭିତରେ ଖୁବ୍ ଭଲ ସମ୍ପର୍କ ରହିବ ବାପା ।"

-" ନା ନା ନା, କେବେ ବି ନୁହେଁ । ସେଠାରେ କେବଳ ମନ୍ଦିର ହେବ ହିଁ ହେବ । କାହା କଥା କିଛି ଶୁଣିବାର ନାହିଁ । ଆଉ ହଁ ତୁ ମନେରଖ ତୁ ତୋର ଯେତିକ ମୁସଲମାନ ବନ୍ଧୁ ଅଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ସହ ବନ୍ଧୁତା ସେତିକିରେ ଶେଷ କର । ଯଦି ତୋତେ କୌଣସି ମୁସଲମାନ ଙ୍କ ସହ ମିଶିବାର ଦେଖିବି, ସେବେଠୁ ଏ ଘରେ ତୁ କାହାର କିଛି ନୁହଁ ତୋର ଆଉ ଏ ଘରେ ସ୍ଥାନ ରହିବ ନାହିଁ । "ସୁବ୍ରତ ର ପାଦ ତଳୁ ମାଟି ଖସିଗଲା ପରି ଲାଗିଲା । ତାହେଲେ କଣ ତା ମନର ମାନସୀ ସହ ଆଉ ଦେଖା ହେଇପାରିବ ନାହିଁ ? କଣ ତାର ପ୍ରେମ ସଫଳ ହେବନି ? ନା ମୋ ପ୍ରେମ କୁ କେବେ ଅଧୁରା ରହିବାକୁ ଦେବିନି କେବେ ନୁହେଁ । ସୁବ୍ରତ ତାର ଶୋଇବା ଘର କୁ ଯାଇ ସବନମ୍ କୁ ଫୋନ କରି ସବୁ କଥା ଜଣାଇଲା । ସବନମ୍ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ଗାଁ ଲୋକ ରାଗିକି ଅଛନ୍ତି ବୋଲି କୁହେ ।

-" ତେବେ ଆମେ କଣ କରିବା ବରକୋଳି ? ଘରଛାଡି ଚାଲିଯିବା ?" ପଚାରିଲା ସୁବ୍ରତ ।

-" ଦେଖ ତୁମ ପରିବାର ପ୍ରଥମେ ଏବଂ ମୁଁ ଦ୍ୱିତୀୟ ରେ ତେଣୁ କିଛି ଦିନ ଅପେକ୍ଷା କର ଦୁଇ ଗାଁ ରେ ଶାନ୍ତି ସୁଧାର ଆସିଲେ ସବୁ କିଛି ସମ୍ଭବ ହେବ ।"

-" ହେଲେ ମୋତେ କାହିଁ କିଛି ଠିକ୍ ଲାଗୁନି ବରକୋଳି । ହେଲେ ତା ଆଗରୁ ଆମେ କୋର୍ଟ ମ୍ୟାରେଜ୍ କରିନେବା ? ଯାହା ଫଳରେ ଆମ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ପରିବାର ନିଶ୍ଚୟ ରାଜି ହୋଇଯିବେ ।"

-" ଠିକ୍ ଅଛି । "

ତା ପରଦିନ ସକାଳେ ସୁବ୍ରତ ଓ ସବନମ୍ କୌଣସି କାମ ର ବାହାନା କରି ଘରେ ମିଛ କହି ଆସି କୋର୍ଟ ମ୍ୟାରେଜ କରି ଦିଅନ୍ତି । ଏ ଘଟଣା କାହାକୁ ନ ଜଣାଇବା ପାଇଁ ସୁବ୍ରତ କହିଦିଏ । ଏବଂ ତାକୁ ପ୍ରତିଦିନ ଏକ କୋଠା ନିକଟକୁ ଆସିବାକୁ କୁହେ । ଯେଉଁଠାକୁ ହିନ୍ଦୁ କି ମୁସଲମାନ କୌଣସି ଲୋକ ଯିବା ଆସିବା କରନ୍ତି ନାହିଁ । ଯାହା ଫଳରେ ଦୁହେଁ ନିସଙ୍କୋଚ ରେ କଥା ହୋଇପାରିବେ । ସୁବ୍ରତ ସବନମ୍ କୁ ଯେଉଁ କୋଠାକୁ ଆସିବାକୁ କହିଥିଲା ସେଇ କୋଠା ଟି ଦୁଇଟି ଗାଁ ର ମଝିରେ ଥିବା ଏକ ୫ ମହଲା କୋଠା ଥିଲା । ଯେଉଁଟା କେବେଠୁ ପରିତ୍ୟକ୍ତ ହୋଇପଡ଼ିଥିଲା । ସୁବ୍ରତ ଓ ସବନମ୍ ଦୁହେଁ ଡର ଭୟ ଛାଡ଼ି ସେଇ ଘରର ଛାତ ଉପରେ ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ଧରି କଥା ହୁଅନ୍ତି ଓ ନିଜ ଭବିଷ୍ୟତ ବିଷୟରେ ଭାବିବାକୁ ଲାଗନ୍ତି ।

ଦୁର୍ଭଗ୍ୟବଶତଃ ଗୋଟେ ଦିନ ଏମାନଙ୍କ କଥା ହୋଇ ସେ କୋଠାରୁ ବାହାରୁଥିବା ର ଦୃଶ୍ୟ ଏକ ଦୁଷ୍ଟ ପ୍ରକୃତି ର ଲୋକ ଦେଖି ଦିଏ । ସେଇ ଦୁଷ୍ଟ ଲୋକଟି ଯାଇ ଗାଁ ରେ କେତେଜଣଙ୍କୁ ଜଣାଇ ଦିଏ । ତୁଣ୍ଡ ବାଇଦ ସହସ୍ର କୋଶ ଭଳି ସୁବ୍ରତ ଓ ସବନମ୍ ଙ୍କ ପ୍ରେମ କାହାଣୀ ଦୁଇଟି ଗାଁ ର ସବୁ ଲୋକ ଜାଣି ଦିଅନ୍ତି । ଏକଥା ଯାଇ ସୁବ୍ରତ ଓ ସବନମ୍ ଙ୍କ ବାପାଙ୍କ କାନରେ ପଡେ । ସବନମ୍ ଘରେ ପହଞ୍ଚୁ ପହଞ୍ଚୁ ତାର ବାପା ତା ଚୁଟି ଟାଣି ଏକ ଘରେ ବନ୍ଦ କରି ଦିଅନ୍ତି । ସେପଟେ ସୁବ୍ରତ ର ବାପା ସୁବ୍ରତ କୁ ବହୁତ୍ ମାଡ଼ ଗାଳି ଦିଅନ୍ତି । ଓ ସୁବ୍ରତକୁ ଅନେକ କଥା କୁହନ୍ତି         

-" ବ୍ରାହ୍ମଣ ଘର ପୁଅ ବାହା ହେବ ମୁସଲମାନ ଝିଅକୁ ଅସମ୍ଭବ ।" ସୁବ୍ରତ ର ଜେଜେ କହିଲେ

-" ତୁ ମୋର ମାନ ସମ୍ମାନ ସବୁ ତଳେ ପକାଇଲୁ । ତୁ କି ମୋ ଯୋଗ୍ୟ ପୁଅ ?" ସୁବ୍ରତ ର ବାପା କୁହନ୍ତି

-" ଆମେ ଯାହା କରିବୁ ତୋ ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ । ତୁ ସାରା ଜୀବନ ହସିବୁ ଓ ଖୁସିରେ ରହିବୁ । " ସୁବ୍ରତ ବୋଉ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହୁଥିଲେ

-" ସବନମ୍ ବିନା ମୋର କିଛି ଖୁସି ନାହିଁ ବୋଉ..!"

ଦୂରରୁ ଜଣେ ଲୋକ ଧଇଁ ସଇଁ ହୋଇ ଆସି କହିଲା - "ମୁସଲମାନ ମାନେ ଆସୁଛନ୍ତି ଆଉ ହାତରେ ଅଛି ଖଣ୍ଡା.....! ଏପଟେ ଗାଁ ଲୋକ ମଧ୍ୟ ବାଡ଼ି ଧରି ରାସ୍ତା ରେ ରୁଣ୍ଡ ହୋଇଗଲେଣି । ଆପଣଙ୍କୁ ଜଲ୍ଦୀ ଯିବାକୁ ପଡିବ ।"

ସବନମ୍ ର ବାପା ଙ୍କୁ ଦେଖି ସୁବ୍ରତ କହିଲା ।

-" ଆମର ବିବାହ ହୋଇ ସାରିଛି ଏଥର କଣ କରିବା କଥା କରନ୍ତୁ ।

-" ବିବାହ"?

-" ହଁ " କହି ଘର ଭିତରୁ ମ୍ୟାରେଜ ସାର୍ଟିଫିକେଟ ଆଣି ବଢେଇ ଦିଏ ସବନମ୍ ର ବାପାଙ୍କ ହାତକୁ ।

- ସାର୍ଟିଫିକେଟ ଟି ଦେଖୁ କ୍ରୋଧ ରେ ଚିରି ଦିଅନ୍ତି ସବନମ୍ ର ବାପା । " ଏ ସାର୍ଟିଫିକେଟ ନୁହେଁ ତୁ ଯଦି ଚାହିଁବୁ ଗୋଟେ ସର୍ତ୍ତ ଅଛି, ତାହାଲେ ଯାଇଁ ତୁ ସବନମ୍ କୁ ପାଇବୁ ।"

-" ସବନମ୍ ପାଇଁ ମୁଁ କିଛି ବି କରିପାରିବି..! ଏବେ ସର୍ତ୍ତ ଟି କୁହନ୍ତୁ ।"

-" ତୁ ଆମ ମୁସଲମାନ ଧର୍ମ ଗ୍ରହଣ କର । ଆଉ ସେଠାରେ ମନ୍ଦିର ବଦଳରେ ମସଜିଦ ପାଇଁ ଟି ଗାଁ ଲୋକ ଙ୍କୁ ରାଜି କର ।"

- ସୁବ୍ରତ ଏ କଥା ଶୁଣି ତା ବାପା ଙ୍କ ନିକଟକୁ ଅନେଇ ନିରୁତ୍ତର ରହିଲା ।

- " ନା ଚାଲି ଯାଅ ଏଠୁ । ଆମ ପୁଅର ଦରକାର ନାହିଁ ତୁମ ସବନମ୍ ।" ସୁବ୍ରତ ର ବାପା କୁହନ୍ତି ।

- " ଶୁଣ, ମୋ ଝିଅ କୁ ପୁରାପୁରି ଛାଡ଼ିଦେ । ନହେଲେ ଅବସ୍ଥା ଖରାପ୍ ହେବ କହିଦେଉଛି ।" କହି ଚାଲି ଯାଆନ୍ତି ସବନମ୍ ର ବାପା ।

ସୁବ୍ରତ ର ଘରେ ସମସ୍ତେ ମନଦୁଃଖ ରେ ବସି ଥାଆନ୍ତି । ଏହି ସମୟରେ ସୁବ୍ରତ ସବନମ୍ ର ଜଣେ ସାଙ୍ଗ କୁ ଫୋନ କରି ସବନମ୍ କୁ ସେଇ କୋଠି ନିକଟକୁ ଆସିବା ପାଇଁ କୁହେ । ସେ ଝିଅଟି ଯେହେତୁ ସବନମ୍ ଘର ପାଖର ତେଣୁ ନିସନ୍ଦେହ ରେ ତାକୁ ଘର ଭିତରକୁ ଡ଼ାକି ଆଣନ୍ତି ସବନମ୍ ର ବାପା । ସେ ଝିଅଟି ସବନମ୍ କୁ ସୁବ୍ରତ ବିଷୟରେ କୁହେ । ରାତିରେ ସମସ୍ତେ ଶୋଇ ସାରିଲା ପରେ ସବନମ୍ ସେଇ କୋଠି ନିକଟକୁ ଆସି ସୁବ୍ରତ କୁ ପଛ ଆଡ଼ୁ କୁଣ୍ଢେଇ ଧରି କାନ୍ଦେ ।

-"ଏ ତୁମ ଶେଷ କାନ୍ଦ ସବନମ୍ । ଆମେ ଦୁହେଁ ଆଜି ଚାଲିଯିବା ଗୋଟେ ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ଜାଗାକୁ, ସେଠି ନା କିଏ ଆମର କ୍ଷତି କରିବାକୁ ଥିବେ...!"

-" ସୁବ୍ରତ ମୁଁ ବହୁତ୍ ଖୁସି । ଆମେ ଏଇ ଦିନକୁ କେତେ ନା ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲେ । ମୁଁ ବିଶ୍ୱାସ କରି ପାରୁନି ଏ ଖୁସିର ସମୟ ଆସିଯାଇଛି..! ଆଜି ଆମେ ଆମ ପରିବାର, ସମାଜ ଓ ଧର୍ମ ସହ ଲଢି ବିଜେତା ହେଇଛେ, ଆମ ପ୍ରେମ ବି ବିଜେତା ହୋଇଛି ।" ସବନମ୍ ସୁବ୍ରତ ର ହାତକୁ ଧରି କୁହେ

-" ହଁ ସବନମ୍ ଆମେ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଏକାଠି ହୋଇଯିବା ।"

-" ସୁବ୍ରତ ଆମ ପ୍ରଥମ ଦେଖା ତୁମର ମନେ ପଡୁଛି ?"

-" ହଁ, ମୁଁ ସେଦିନ ସ୍କୁଲ୍ କୁ ବରକୋଳି ନେଇଥିଲି । ଆଉ ତୁମେ ସେଇ ବରକୋଳି ଲୋଭରେ ପଡ଼ି ମୋତେ ହାତ ଦେଖାଇ ମାଗିଥିଲ । ସେଇ ହାତ ଏବେ ତୁମେ ନିଜ ହାତରେ ଧରିଛ ।

- " ହାଃ ହାଃ ମୁଁ ତୁମ ବରକୋଳି ପ୍ରେମରେ ପଡ଼ିଯାଇଥିଲି " ।

-" କିନ୍ତୁ ସବନମ୍, ମୁଁ ତୁମ ପ୍ରେମରେ...!"

ଦୁହେଁ ପରସ୍ପର କୁ ଚାହିଁ ବହୁତ୍ ସମୟ ହସିଲେ ।

-" ଏବେ ସମୟ ହେଇଗଲାଣି । କଣ ତୁମେ ରାଜି ଏହି ସମ୍ପର୍କ ରେ ସବୁଦିନ ରହିବା ପାଇଁ ?" ସୁବ୍ରତ ପଚାରେ

-" କୁବୁଲ୍ ହେ" ସବନମ୍ କୁହେ ସୁବ୍ରତ କୁ ଥରେ ଚାହିଁ ଦେଇ ।

   ସୁବ୍ରତ ହସି ହସି ସବନମ୍ ହାତକୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରେ ଏବଂ ସେଇ ୫ ମହଲା କୋଠା ଉପରୁ ତଳକୁ ଡେଇଁପଡେ । ସେତେବେଳେ ମଧ୍ୟ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କ ହାତକୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରି ଥାଆନ୍ତି । ଏହାପରେ ସେମାନେ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଏକ ଜାଗାରେ ଏକାଠି ହେଇଗଲେ ଯାହାକୁ ହିନ୍ଦୁ ମାନେ ' ସ୍ବର୍ଗ ' ଓ ମୁସଲମାନ ମାନେ ' ଜନ୍ନତ ' କୁହନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ଏହାର କୌଣସି ନାମ ନଥିଲା ।

" କୁବୁଲ୍ ହେ " ସୁବ୍ରତ ସବନମ୍ ର ପ୍ରତି ଉତ୍ତର ଦେଲା । ଏବଂ ଦୁହେଁ ଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭ କଲେ, ଯେଉଁ ଯାତ୍ରା ର ଶେଷ ନଥିଲା ।" ସମାଜ ସିନା ଧର୍ମ ର ପାଚେରୀ ଠିଆ କରିଛି, କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରେମ ସେଇ ଧର୍ମର ପାଚେରୀ କି ଭାଙ୍ଗି ଦେଇଛି ।