ଅଢେଇ ଅକ୍ଷର ପ୍ରେମ

 

ଦିନେ ଅପରାହ୍ନରେ ମୁଁ ବାଡିରେ କେଉଁଦିନୁ ପଡିରହିଥିବା ଚାକୁଣ୍ଡା ଗଛର ଗଣ୍ଡିଟା ଉପରେ ମନଦୁଃଖରେ ବସିଥିବାବେଳେ ମୋର ବାଲ୍ୟ ସାଥୀ ରେବ ପଛପଟୁ ଆସି ମୋ’ ପିଠିକୁ ଟିକେ ଛୁଇଁଦେଇ କହିଲା-

-କ’ଣ ଭାବୁଛ ? ଅନ୍ୟମନସ୍କ ଥିଲାପରି ଲାଗୁଛ ?

-ତୁ ତ ଦେଖୁଛୁ, ବୋଉବାପାଙ୍କ ଦେହପା ଆଜିକାଲି ଆଉ ଭଲ ରହୁନି । ପୁଣି ସବୁଦିନେ ଚାଉଳ ପରିବା କିଣା ସାଙ୍ଗକୁ ଔଷଧପତ୍ରରେ ସବୁ ପଇସା ଯାଉଛି । ଆଉ କିଛି ବଳୁନି । ଏ ନିଅଣ୍ଟିଆ ଦୁନିଆରେ କେମିତି ଚଳିବି କିଛି ଭାବି ପାରୁନି ।

-କାହିଁକି ଅଧର୍ଯ୍ୟ ହେଉଛ ? ଧିରେ ଧିରେ ସବୁ ଠିକ୍ ହେଇଯିବ ।

                         ****

   ସକାଳୁ ସକାଳୁ ରେବ ତାଳବଣ ପୋଖରୀକୁ ଗାଧୋଇବାକୁ ଯାଉଥିବା ସମୟରେ ପଛପଟୁ ମୁଁ ଆସି ଖୁସିରେ ତା’ ହାତକୁ ଧରିନେଇ ହସି ହସି କହିଲି –

-ଜାଣିଛୁ ଗୋଟେ କଥା ?

-କ’ଣ ?

-ମଲା, ଗାଁଟା ସାରା ଲୋକେ ଜାଣିସାରିଲେଣି , ଅଥଚ ତୁ ଏଯାଏ ଜାଣିନୁ ?

-କେଉଁ କଥା ବା ?

-ଆମ ବାହାଘର କଥା । ଆସନ୍ତା ମାସରେ ହେବ ବୋଲି ତୁମ ବାପା ପରା କାଲି ସଂଧ୍ୟାରେ ଆମ ଘରକୁ ଆସି ମୋ ବାପାଙ୍କ ସହ କଥା ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି । ଯାହାହେଉ ଏତେ ଦିନ ପରେ ଆମ ପ୍ରେମ ସତ ହେବାକୁ ଯାଉଛି ।

   ମୋ ମୁହଁରୁ ଏକଥା ଶୁଣି ରେବ ଲାଜରେ ମୁହଁ ତଳକୁ କରି ଗୋଡର ବୁଢାଆଙ୍ଗୁଠିରେ ମାଟିରେ ଗାର ଟାଣୁ ଟାଣୁ ହସି ହସି କହିଲା – ତମେ ନିହାତି ବୁଦ୍ଦୁ । ଏତିକି ବୁଝିପାରିଲନି ? ମୁଁ କାଲି ବାପାଙ୍କୁ ତୁମ ଘରକୁ ପଠେଇଥିଲି ବୋଲି ?

                            ***

   ଯେନତେନ ପ୍ରକାରେ ମୋ ସହ ରେବର ବାହାଘର ସଂପନ୍ନ ହେଲା । ଚତୁର୍ଥୀ ରାତିରେ ମୁଁ କେତେବେଳୁ ଖଟକୁ ଆଉଜି ମୁହଁକୁ ଶୁଖେଇ ବସିଥିବାର ଦେଖି ରେବ ପାଣି ଢାଳେ ହାତରେ ଧରି, କବାଟ ବନ୍ଦକରି, ପାଖକୁ ଟିକେ ଲାଗିଯାଇ ପଣତକାନୀରେ ମୋ ଦେହରୁ ଝାଳ ପୋଛୁ ପୋଛୁ କହିଲା-

-କ’ଣ ହେଇଛି, ମୋତେ କହିବନି ?

-ଦୁଃଖ ଭିତରେ କେମିତି ବଞ୍ଚିବା ଭାବୁଥିଲି ।

-ଶୁଣ । ଦୁଃଖରେ ବଞ୍ଚିବାରେ ଯେଉଁ ଆନନ୍ଦ ଟିକକ ଅଛି, ତାହା ସୁଖରେ ଥିଲାବେଳେ ମିଳେନି । ତମେ ମନଉଣା କରନି । ମୁଁ ତୁମ ସାଥୀରେ ଅଛି । ଧର୍ଯ୍ୟ ଧରି ପରିସ୍ଥିତିକୁ ସାମ୍ନା କଲେ ବିପଦ ଆପେ ଆପେ ଟଳିଯାଏ, ବୁଝିଲ?