ସତର୍କ ବାଣୀ

ଘୋର ବରଷା ଘନକାଳ

ଗଗନେ ତଡିତର ମାଳ ।

ତଡିତ ବନ୍ଧୁ ଗରଜନ

ଭୀତ ସଞ୍ଚରେ ତନୁମନ ।

ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀଏ ଯେଝା ପୁରେ

ମୁଖରୁ ବଚନ ନସ୍ଫୁରେ ।

ଏହି ସମୟେ ଆମ ପାଶ

ଉତ୍ତପ୍ତ ସମୀର ପ୍ରବେଶ ।

ମନ ମଧ୍ୟରେ ଭୀମ ସ୍ତମ୍ଭ

କ୍ଷଣିକେ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ଦମ୍ଭ ।

ଗ୍ରାମରୁ ଶୁଭେ କୋଳାହଳ

ଅଦୂରେ ଦିଶଇ ଅନଳ ।

ଭୟରେ ଗ୍ରାମ ନରନାରୀ

ଗତି କରନ୍ତି ମନେ ଡରି ।

ନେତ୍ରେ ପଲକ ନପଡଇ

ଦେଖିଲା ଯାହା ସେଠି ଯାଇ ।

ଅଗ୍ନି ସ୍ଫୁଲିଙ୍ଗେ ଦେହେ କ୍ଷତ

ଶୁଭଇ ରଖ ହେ ଅଚ୍ଯୁତ ।

ଶରୀରେ ଜଳନର ଜ୍ବାଳା

ସହି ନପାରେ ଏକ ବାଳା ।

ଅର୍ଦ୍ଧେକ ତନୁରେ ତାହାର

ହୁତାଶନର ଚିହ୍ନ ଠାର ।

ପଚା ମାଂସର ପୋଡା ବାସ

ନାସାରେ ହୁଅଇ ପ୍ରବେଶ ।

ମଳିନ ଦିଶେ ମୁଖ ଶଶୀ

ଉଜୁଡା ତା'ର କେଶ ରାଶି ।

ଗାତ୍ର ତାହାର କମ୍ପମାନ

ଝରଇ ସ୍ବେଦ ବିନ୍ଦୁମାନ ।

ବିସ୍ମୟେ ଚାହିଁ ସହୋଦର

ବାଣୀ ଭାଷଇ ଥରଥର ।

ପଚାରି ବୁଝିଲି କାରଣ

କାହିଁକି ଏହି ଦଶା ପୁଣ ।

ଅତି ସନ୍ତପ୍ତେ ଭାଷେ ଚାହିଁ

ଦୁର୍ଘଟଣାର ଫଳ ଏହି ।

ବିସ୍ଫୋଟ ହେଲା ସିଲିଣ୍ଡର

ଆଘାତେ ହେଲି ନାରଖାର ।

ଛାତ ଯେ ଉଡିଲା ଘରର

ଭୋଗ ହୋଇଲା ଦଶା ଘୋର ।

ସତର୍କେ କଲେ ବ୍ଯବହାର

ନ ହେବ ଧନ ଛାରଖାର ।