ସପନର ସୌଦାଗର

ସପନର ସ୍ମୃତି ସବୁ ସାଉଁଟୁଛି ବସି ଏକା

ରାତି ରାତି ରହେ ଉଜାଗର,

କଦଳୀ ପଟୁଆ ଅବା କାଗଜ ପଟିର ଡଙ୍ଗା

ଭସାଇ ଦେଉଛି ପୁଣି ମୁଁ ସୈ।ଦାଗର ।

କଳିଙ୍ଗ ସାଧବ ପୁଅ ଅଦମ୍ୟ ସାହସ ମୋର

ଉତ୍କର୍ଷ ଐତିହ୍ୟ ମୋର କଳାର ଚାତୁରୀ,

ରାଜାରାଣୀ କୋଣାରକେ ପ୍ରସ୍ତର ଶିଳାର ଗାତ୍ରେ

ଖୋଦିତ ଛତ୍ରେ ଛତ୍ରେ ମୋ କାରିଗରୀ ।

ଭଞ୍ଜଭୂମି ଗଞ୍ଜାମର ଝୀନ ସୂତା ପାଟ ଶାଢୀ

ବାନ୍ଧପକା ପଣତ ଓ ହ°ସ ଫୁଲ ଧଡୀ,

ଚଳେ ହସ୍ତତନ୍ତ ଆଜି ଯାଇ ନାହିଁ ସ୍ମୃତି ହଜି

ଝଲସୁଛି ସମ୍ବଳକ ମାଣିବନ୍ଧ ଶାଢୀ ।

କେଦାରରେ ହସେ ଶସ୍ୟ ବାରମାସେ ତେରବ୍ରତ

ଭଙ୍ଗାଯାଏ ଗୁଆ ପାନ ଶୁଭ ନାରିକେଳ,

ଅଛି ସେହି ନଦୀ ନାଳ ପାରାଦୀପର ମୁହାଣ

ଚାନ୍ଦବାଲି ଧାମରା ଓ ପୁରୀ ବତୀଘର,

ନାହିଁ ସେ ପୂରୁବ ଶିରୀ ଝୁରୁଛି ଜାତିର କୀର୍ତ୍ତି

ସପନର ସୈ।ଦାଗର ଉତ୍କଳୀୟ ବୀର ।

ଆକାଶ ଦୀପ ପ୍ରଜ୍ଜ୍ୱଳି ଆକାମାବୈ ସ୍ମରି

ପକାଏ ପ୍ରତି କାର୍ତ୍ତିକେ ମହୋଦଧି ବୁଡ଼,

ପଣ୍ୟବାହୀ ମୋ ଜାହାଜ କରୁ ସତ ଯାତାୟତ

ଉଛୁଳି ଉଠୁ ମୁଖରେ ଖୋଲ ବଡଦାଣ୍ଡ ।

ଦିଅ ପ୍ରଭୁ ଶୁଭାଶିଷ ଜଗନ୍ନାଥ ଜଗଦୀଶ

ସାହା ହୁଅ ବିରଜାଇ ଜୟ ମା ମଙ୍ଗଳା,

ନୀଳଚକ୍ର ବାନା ଚାହିଁ ଏଇ ଜାତି ଉଠୁ ଚେଇଁ

ଚାଳିନେଉ ନୀଳବୁକେ ତା ଜୀବିକା ଭେଳା ।

ତା ଦକ୍ଷତା ନିଷ୍ଠା ଯୋଗେ ଅରଜୁ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହେଳେ

ନାଶ ହେଉ ଅଜ୍ଞାନତା ଦାରିଦ୍ର୍ୟ କଷଣ,

ଜାଗୁ ତାର ପରାକ୍ରମ ଉତ୍କର୍ଷୁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କର୍ମ

ବିଜୟଶ୍ରୀ ଲାଭ କରୁ ଉତ୍କଳୀୟ ସିଂହ ।