ସନ୍ଧ୍ୟା ତାରା

ସଞ୍ଜୁଆ ଆକାଶେ

ଛୋଟ ତାରାଟିଏ

ହସୁଥିଲା ମୋତେ ଚାହିଁ। 

ଅନାବିଳ ତା'ର

ସେ ହସ ଝରଣା 

ଯାଉଥିଲା ମୋତେ ଛୁଇଁ। 

ନଥିଲା ତା ଠାରେ

ସ୍ଵାର୍ଥ ହିଂସା ଭାବ

ସଂସାର ଲୋକଙ୍କ ପରି। 

ଆଲୋକ ରଜ୍ଜୁରେ

ବାନ୍ଧୁଥିଲା ସିଏ

ମୋ ସାଥେ ସେନେହ ଡୋରି। 

ଦୁହେଁ ଦୁହିଙ୍କଠୁ

ଥିଲୁ କେତେ ଦୂରେ

ସେକଥା ନଥିଲା ଜଣା। 

ତଥାପି କାହିଁକି

ଲାଗୁଥିଲା ସିଏ

ଯେପରି ଅତି ଆପଣା। 

ମୋ ମନ ତା ପାଶେ

ଯାଉଥିଲା ଚାଲି

ଦୁନିଆକୁ ହୋଇ ପାର। 

ନିସ୍ଵାର୍ଥ ସମ୍ପର୍କ

ଥାଉ ଯେତେ ଦୂରେ

ଲାଗଇ ଅତି ନିଜର। 

ସଂସାର ଜଞ୍ଜାଳେ

ସନ୍ତାପିତ ହୋଇ

ମନ ମୋ ଥିଲା ବିରସ। 

କ୍ଳାନ୍ତି ଅବସାଦ

ଭଜିଲା ବିଲୟ

ଲଭି ତା ହସ ପରଶ। 

ଜଗତକରତା!

ତୁମ ସୃଷ୍ଟି ସତେ

ଲାଗଇ କେତେ ମଧୁର ! 

ଦୁଃଖ ଭୁଲିବାକୁ

ସଜାଇ ରଖିଛ

ଏତେ ଖୁସିର ସମ୍ଭାର !