ଜୀବନର ନକାବ

ଦିନ ଥିଲା, ଥିଲା ମୋର ପତଳା ଶରୀର

କେବଳ ପତଳା ନୁହେଁ, ଥିଲା ବେଶ୍ ଭଲ 

ଶରୀର ସହ ମନ ମଧ୍ଯ ରହୁଥିଲା ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ 

ଦୁଃଖ, ସୁଖ ଭାବ ନେଇ ବିତୁଥିଲା ଜୀବନ ।

ଜାଣି ହେଉ ନ'ଥିଲା ଭଲମନ୍ଦର ପାର୍ଥକ୍ଯ 

ବୁଝି ହେଉ ନ'ଥିଲା ଏ ଜୀବନର ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟ

ଦାୟିତ୍ବରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ କଟୁଥିଲା ସମୟ

ଭାବିବାକୁ ଧୈର୍ଯ୍ୟର ହେଉନ'ଥାଏ ବିନିମୟ ।

ଧୀରେ ଧୀରେ ଚାଲୁ ଚାଲୁ ଆଜି ଦେଖେ ଯେବେ ନିଜକୁ

ପତଳାରୁ ମୋଟାର ପରିଚୟ ଦିଏ ନିଜକୁ

ମନର ଗନ୍ତାଘରେ କେତେ ସପନ ମୁଁ ସାଜିଛି

ତଥାପି ଏ ଜୀବନଟି ଲାଗେ ସତରେ ପ୍ରଶ୍ନବଚୀ ।

 

ଆଜି ଯେବେ ଦେଖେ ଏହି ଓସାରିଆ ଶରୀର

ମରି ଯାଏ ମନ ମୋର, ଭାବ ହୁଏ ବିଭିନ୍ନ 

ମିଛ ନକାବରେ ପୁଣି ପଂସି ଯାଇଛି ଏ ହୃଦୟ

ରାଗ, ଦୁଃଖ, ହସ ସହ ବିତୁଅଛି ଜୀବନ ।