ମୁଁ ଓ ଫୁଲ

ଆମ ଅଗଣାର ଝରା ଫୁଲଟି

କହିଯାଏ ମୋତେ କେତେ କଥାଟି

ଉବୁରୁ ଡୁବୁର ଭାଷା ତାହାର

ଶୁଣିବାକୁ ଲାଗେ ଭାରି ମଧୁର ।

ଗୋଲାପି, ନାଲି, ନୀଳ ରଙ୍ଗର ଫୁଲ

ସବୁଜ ପତରେ ଦିଶେ ଅତି ସୁନ୍ଦର 

କଢରୁ ଫୁଲ ହେବା ତା' ଯାତରା

ଦେଖିଛି ଆଖିରେ ମୁଁ କେତେ ପସରା ।

ସକାଳେ ତା' ହସ, ସଞ୍ଜରେ ତା' ନିଦ

ଉଭୟ ପ୍ରତିଭା ମନ ମୋହନ 

ପାଖୁଡା ଭିତରେ ସେ ସୁନ୍ଦର ଚେହେରା

ଫୁଟିଉଠି ଦିଶେ ଅତି ସୃଜନ ।

ରାତିରେ ପୁଣି ଚନ୍ଦ୍ରମାର ଛାଇ

ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ କରେ ଶୁଭ୍ର ଫୁଲକୁ ନେଇ

ଦେଖି ସେ ଦୁହିଁଙ୍କ ଅନନ୍ୟ ମିଳନ

ବିମୁଗ୍ଧ ହୁଏ ମୋ କ୍ଳାନ୍ତ ନୟନ ।

ଏହିପରି ବିତେ ମୋର ନିତିଦିନ

ଅଗଣାର ଫୁଲ ନିଏ ମୋ ଯତନ

ଆମ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କେବେ ନ'ଥାଏ ସମାନ

ତଥାପି ଏତିକିରେ ଆଜି କରୁଛି ସମାପନ ।