ଗରିବର ଆତ୍ମଲିପି

ଗରିବ ଗରିବ କାହିଁକି ହେଉଛ

ଦେଖିଯାଅ ମୋତେ ଥରେ

ମୋତେ ଦେଖିଦେଲେ ଜାଣିଯିବ ତୁମେ 

ଗରିବ କୁହନ୍ତି କାରେ I

ମନରେ ଗରିବ ନୁହଁଇ ମୁଁ କେବେ

ଧନେ ମୁଁ ଗରିବ ଟିଏ

ଅସହାୟ ହୋଇ ସେଥିପାଇଁ ସିନା

ମରି ମରି ବଞ୍ଚୁଥାଏ I

ଚାରିବର୍ଷ ହେଲା ଛପର ହୋଇନି

ଭଙ୍ଗା କୁଡିଆଟି ମୋର

ଦିନରେ ସୂରୂଜ ଆତଯାତ କରେ

ରାତିରେ ଜୋଛନା ଧାର I

ବରଷା ଆସିବା ଦେଖିଦେଲେ ମୋର

ଛାତିହୁଏ ଧଡପଡ

ଗଲାସନ ଘର କାନ୍ଥ ପଡି "ମା"

ଚାଲିଗଲା ଆରପୁର I

କାହାକୁ କହିବି ଦୁଃଖ କଥା ମୋର

କିଏ ବା ଶୁଣିବ କିଆଁ

ରକ୍ତ ପାଣି କରି ଦିନ ରାତି ଖଟେ

ଲିଭେ ନାହିଁ ପେଟ ନିଆଁ I

କେଉଁଠାରେ ଭାସେ ଖିରି ପୁରି ପୁଣି

ବିଦେଶୀ ମଦର ସୁଅ

ଭୋକ ବିକଳରେ ମୋ ବଢିଲା ଝିଅ

ବିକେ ଯାଇ ତାର ଦେହ I

ଜାଣି ମୁଁ ପାରେନା କି ଦୋଷ ମୋହର

କେ ଜାଣିଛ ଯଦି କୁହ

ଜଣେ କିଆଁ ଏଠି ଖୁସି ମନାଉଛି

ମୋ ଆଖରେ କିଆଁ ଲୁହ I