ମୃତ୍ୟୁ

ସଞ୍ଜହେଲେ ସରେ ସତେ ସୂରୁଜର ସୁଖ

ସକାଳକୁ ସରେ ସେଇ ଶେଫାଳୀର ଶିରୀ

ସରିବାକୁ ସମୁଦ୍ରରେ ମେଲାଇ ତା ମୁଖ-

ନଈ ଅବା ଯାଏ ବହି ବାଟ ଚିରିଚିରି !

କୁକ୍କଟ ଓ କାକରାବ କାକର ସହିତେ

କପଟୀ ରାତିକୁ ମିଶି ମାରିଥାନ୍ତି ମିଶେ

କୁଞ୍ଚଖୋଲି କମର କି କାମନାର ହିତେ

ହୁତାଶନ ହିଆଟାକୁ ମାରିସାରି ହସେ ।

ଶିଆଳିର ଶେଯପରେ ଶ୍ରୀପତି ଶରୀର

ସୁରୁହୁଏ ସରିବାଟା ଶରର ଆଘାତେ

ସରିସରି ଯାଏ ସେହି ଶ୍ରବଣ କୁମାର

ଶୋଷାତୁର ତୁଣ୍ଡେଦେବ ବୋଲି ପାଣି ହାତେ ।

ଶୋଷକୁ ସାଉଁଟି ଶେଷେ ଶେଷସତ୍ୟ ପାଇଁ

ଶେଷ ସାରିବାକୁ ଆସେ ମୃତ୍ୟୁ ଧାଇଁ ଧାଇଁ !!