ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟମୟ ପୃଥିବୀ

କି ସୁନ୍ଦର ଆହା ଲାଗେ ଏହି ଧରା

ରହୁଥାଉ ଆମେ ଜୀବନ ସାରା

ମଥା ଉପରେ ଯେ ସୁନିଳ ଆକାଶ

ଚାହିଁଦେଲେ ଦୂର ହୁଏ ଅବକାଶ ।

ନୀଳ ଆକାଶରେ ସୁରୁଜର ମୁଖ

ସକାଳୁ ଢ଼ଳେ ସୁନେଲି ସୁରୂଜ

ରାତି ହେଲେ ସେଠି ଦିଶଇ ଜହ୍ନ

ବିମୋହିତ କରେ ସଭିଙ୍କର ମନ ।

ଆକାଶରୁ ଝଡେ ବରଷାର ଧାରା

ବର୍ଷା ନୁହେଁ ସେ ଖୁସିର ଅସରା

ଦୂର ପାହାଡ଼ରେ ବହେ ଏଠି ନଇ

କୁଳୁ କୁଳୁ ଯାଏ ସେ ଗୀତ ଗାଇ ।

ଗଛ ଡାଳେ ଶୁଭେ କୋଇଲିର ସ୍ୱର

କୁହୁକୁହୁ ତାନ ଭାରି ସୁମଧୁର

ଧନ୍ୟ ତୁମେ ଈଶ୍ୱର ହେ ଧନ୍ୟ ତୁମ ରଚନା

ସେ ପାଇଁ ସବୁ ତୁମ କରନ୍ତି ଅର୍ଚ୍ଚନା ।