ସ୍ମୃତି

ଅମାନିଆ ଏଇ ନଦୀ ସ୍ରୋତ ପରି

କୁଳୁ କୁଳୁ ବୋହି ଯାଏ

ଅଜାଣତେ ପୁଣି କାହା ହୃଦୟରେ

ବସା ବାନ୍ଧି ରହିଥାଏ ।

ଭଲ ମନ୍ଦ ସବୁ ଜଣା ତ ନ ଥାଏ

ପରକୁ କରେ ଆପଣା

ଭଲ ପାଇବାର ଅଭିନୟ ଭରା

ନଥିଲା ତାହାକୁ ଜଣା ।

ମଳୟ ସ୍ପର୍ଶରେ ବାସ୍ନା ଫୁଲ ପରି

ଝୁମି ଝୁମି ନାଚି ଯାଏ

ଶ୍ରାବଣ ଜଳରେ ଭିଜିଗଲା ପରି

ପ୍ରେମେ ନିତି ଭିଜୁ ଥାଏ ।

ଏକାନ୍ତରେ ବସି ପାଗଳ ପ୍ରଳାପ

କେବେ ହସେ କେବେ କାନ୍ଦେ

କାହାକୁ ହଜାଏ କାହାକୁ ଖୋଜେ ସେ

ନୀରବ ନିସ୍ତବ୍ଧ ବସେ ।

ଛାତି ତଳେ ତାର ଅବ୍ୟକ୍ତ ଆବେଗ

ଅକୁହା ତା ଅନୁଭବ

ବାରମ୍ବାର ତାର କାନେ ପ୍ରତି ଧ୍ଵନି

ସ୍ମୃତି ଆଉ କି ଫେରିବ ।