ତୁମ ସ୍ମୃତି ରେ

କେତେ ଯେ ଆନ୍ତରିକତା ଥିଲା ଜୀବନ

ବଞ୍ଚିବାର ହେଲେ କାଳ ଆସିଲେ

କିଏ କାହାକୁ ରଖିପାରେ ।

ମୃତ୍ୟୁ ଚିର ନିଦ୍ରା ଅସରନ୍ତି ସୁନୀଳ

ସ୍ୱପ୍ନ ର ହୋଇଯାଏ ଅନ୍ତ

କାରଣ ମୃତ୍ୟୁ ଯେ ଜୀବନ ର ଶାଶ୍ୱତ

ଚିରନ୍ତନ ସତ୍ୟ।

ଜନ୍ମ ର ଏନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳ ରୁ ମଶାଣି ଭୂଇଁ

କୁ ଯାତ୍ରା।

ନାହିଁ ଅଛି କିଛି ନେବା ର ପ୍ରାୟୋଜନ

ନା କିଛି ଆଶା।

ମୃତ୍ୟୁ ସେଜ ରେ ପଡି ଅନ୍ତର ଆତ୍ମା ମାଗେ

ମୃତ୍ୟୁ ର ଭକ୍ଷା।

ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳ ରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ,ଗତି କରେ

ସେ ଏକ ଆଲୋକିତ ପଥ କୁ।

ସବୁ ମୋହ ,ମାୟା କଣ ପାଇ ଲା କଣ

ହରାଇଲା ର ହିସାବ ପରେ ।

ଯାତ୍ରୀ ସିଏ ,ଏବେ ମୃତ୍ୟୁ ପଥର ନା

କିଛି ପାଇବା ର ଆଶା ନା ହରାଇ ବାର।

ଖାଲି ମୋକ୍ଷ ର ପ୍ରତୀକ୍ଷା,ନିର୍ବି ଶେଷ

ରେ ନିର୍ବିକାର ହେବ କୁ ମୃତ୍ୟୁ ର ବାହୁ ବନ୍ଧନ ରେ।

ମଶାଣି ର ପବିତ୍ର ଜୁଇ ର ଅଗ୍ନି ର ଦିବ୍ୟ

ଆଲୋକିତ ଧାରା ରେ।

ଓଁ ଶାନ୍ତି