ତୁ ତ ମୋହର ଗେହ୍ଲା କୁକୁର

ତୁ ତୁ ବୋଲି ଡାକିଲେ ମୁହିଁ  

ଦଉଡି ଆସୁ ମୋ କୁକୁର ତୁହି।

ଯୁଆଡେ ଡାକେ ମୁଁ ସେଆଡେ ଯାଉ

ମୋ ପଛେ ପଛେ ଗୋଡାଉ ଥାଉ ।

ବାହାରୁ ଆସିଲେ ଦଉଡି ଆସୁ

ଗେହ୍ଲେଇ ହୋଇ ମୋ କୋଳରେ ବସୁ ।

ବାହାରକୁ ଗଲେ  ଦଉଡି ଆସୁ

ଆଉଁସି ଦେଲେ ତୁ ପାଖରେ ବସୁ ।

ମୁହଁକୁ ଶୁଖାଇ  ଅନାଇ ରହୁ

କୁଉଁ କୁଉଁ ହୋଇ ତୋ କଥା କହୁ ।

ଘରକୁ ସତର୍କେ  ଜଗିକି ରହୁ

ଅଚିହ୍ନା ଲୋକକୁ ତୁ ଘଉଡାଉ ।

ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିଶ୍ବସ୍ତ ସାଥି ତୁ ମୋର

ତୋ ଯୋଗୁଁ ମୋ ଘର ମାଡେନି ଚୋର ।

ଖାଦ୍ୟରେ ବିଷାକ୍ତ ପଦାର୍ଥ ଥିଲେ

ତୁ ଜାଣିପାରୁ ତାହାକୁ ଭଲେ।

ଚୋରୀ ଦରବକୁ ଖୋଜି ବାହାର

କରିପାରୁ ମୋର ଗେହ୍ଲା କୁକୁର ।

ମଣିଷକୁ ଯେତେ ଦେଲେ ଆହାର

ବେଇମାନୀ ଭରା ତାର ବେଭାର ।

ସ୍ବାର୍ଥପାଇଁ ହୁଏ ନସର ପସର

ସ୍ବାର୍ଥ ସରିଗଲେ ସେ ସାତପର ।

ବିଶ୍ବାସ ଘାତକ  ଅଟଇ ନର

ତୋପରି ବିଶ୍ବସ୍ତ ନୁହେଁ ମୋହର ।

ବିପଦେ ଆପଦେ ସାଥି ତୁ ମୋର

ପଶୁ ହେଲେ ବି ତୁ ଅତି ନିଜର ।

ଉତ୍ସବ ବ୍ୟସନ ଶ୍ମଶାନ  ସଖା

ବିପ୍ଳବେ ନ୍ୟାୟାଳୟେ ତୁ ମୋ ସଖା ।

ତୁ ଅଟୁ ମୋର  ଗେହ୍ଲା  କୁକୁର

ତୋ ସାଥେ ହସେ ମୋ ସୁନା ସଂସାର ।