ଶୁକ କଥନ

ଶୁକ ଏକ ବସି କହେ ଅପରକୁ ଶୁଣ

ସବୁଜ ବନାନୀ କ୍ଷୟ ହୁଏ ଦିନୁଦିନ ।

ସବୁଠାରେ ଦେଖ ମଣିଷର ଅତ୍ଯାଚାର

କ୍ରୁର ଭାବେ କରି ଧରା କରେ ଅଧିକାର  ।

ସରସ ସୁନ୍ଦର ଧରଣୀକୁ ନାରଖାର

ସପନ ଦେଖଇ ନିତି ସୁରମ୍ଯ ଆଗାର ।

ସବୁ କଳା କଉଶଳ ଜ୍ଞାନ ବିଜ୍ଞାନର

ସାଜିଛି ସେ ଆଜି ଯେଣୁ କରି ଧୂରନ୍ଧର ।

ନିମିଷକେ ଅକଳନ ଜୀବଙ୍କୁ ମାରଇ

ଜୀବ ଉଦ୍ଭିଦଙ୍କ ଗ୍ରାସ ଆସ୍ଥାନ ଧ୍ବଂଶଇ  ।

ଅତ୍ଯନ୍ତ ନିର୍ଦ୍ଧୟ ସେହି ପୋଡିଦିଏ ବନ

ଅଗିନି ଗରଭେ ଆମ୍ଭେ ତେଜୁଛୁ ଜୀବନ  ।

ଶିକାରୀ ସାଜି ସେ ପୁଣି ପୀଡେ ଅକାରଣେ

ପଞ୍ଜୁରୀରେ ପୋଷି ପାଳେ ଆମକୁ ପୀଡନେ ।

ବର୍ବର ନରର ହାତେ ନିତି ଅତ୍ଯାଚାର

ସହିବା କି ଅଟେ ସତେ ଭାଗ୍ଯ ଯେ ଆମର  ।

ଦାରୁଣ କାରୁଣ୍ଯ କୋଳେ ଯାପୁ ଅଛୁ ବେଳା

ପ୍ରକୃତି ପ୍ରକୋପ ବୃଦ୍ଧି ଯାନ୍ତବତା ଲୀଳା  ।

ରଚି ଚାଲି ଅଛି ଏବେ ଭୀଷଣ ତାଣ୍ତବ

ଭବିଷ୍ଯତ ଆମ୍ଭର ଯେ କହ କି ଘଟିବ  ।

ଅଙ୍ଗୁଳି ନିର୍ଦ୍ଧେଶେ କହେ ଆରେକ ଶୁକଟି

ଆଗକୁ ଭୀଷଣ ଲୀଳା ନିଶ୍ଚେ ଯିବ ଘଟି ।

ଉଚ୍ଛନ୍ନ ହୋଇବେ ଜନେ ଭୟାନକ ଦୃଶ୍ଯ

ଦେଖିପାରୁ ଅଛି ମୁହିଁ କଳ୍ପନା ପ୍ରକାଶ ।

ଏଣେ ତେଣେ ଏପରି ସେପରି କା ଘଟଣା

ଘଟି ଯାଇ ଜନେ ହେବେ ବହୁ ମରା ହଣା ।

କାଳର କରାଳ ଲୀଳା କେ ବର୍ଣ୍ଣି ପାରିବ

ଘଟିଚାଲେ ଅଘଟଣ ନିତି ଅଭିନବ ।

ଧନ୍ଯ ଏ ବର୍ବର ଜୀବ ଧନ୍ଯ ତା ସମାଜ

ନିର୍ଲଜ ମୁଖରେ ତା'ର ନାହିଁ ଲବେ ଲାଜ  ।