ଶେଷ ପରିଣତି

ଅସ୍ଥିର ମନକୁ ନିରିଖି ଚାହିଁଲି , 

ମାଙ୍କଡ଼ଟା ଏ ଡ଼ାଳରୁ ସେ ଡ଼ାଳକୁ ଡେଇଁ 

ଖାଲି ଯା ପତ୍ରଫୁଲ ଝଡ଼ାଉଥାଏ ‌। 

ଅସହ୍ୟ ଶୀତ , ଟାଣଖରା କି ଝଡ଼ିବର୍ଷା 

ତା' ପାଇଁ କ୍ଷଣିକ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ଯା

ଦିନକୁ ଦିନ ତ ତା'ର ଉପଦ୍ରବ ବଢ଼ିଚାଲିଛି । 

ଦିନେ ସେ ନିଶ୍ଚୟ ଥକିଯିବ , ହଜିଯିବ 

ଆଉ ପଲେ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଯିବ  

ଏ ଡ଼ାଳକୁ ସେ ଡ଼ାଳ କୁଦାମାରି 

ଚିରସବୁଜ ଗଛଟିକୁ ଧ୍ୱଂସକରିବାକୁ ।

 

ଏହା ସତ୍ତ୍ୱେ ବି ଗଛଟି ବଢ଼ିଚାଲିଛି 

ଆକାଶକୁ ଛୁଇଁବାର ସ୍ୱପ୍ନନେଇ

ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ଯେମିତି ବି ହେଉ 

ମଞ୍ଜିପୁଳାଏ ସେ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଯିବ 

ପୃଥିବୀ ଗର୍ଭରେ ବଢ଼ିବାକୁ ।

ଏଇମିତି କେତେ ଯେ ମାଙ୍କଡ଼ , 

ଗଛ , ଋତୁ , ଏ ପୃଥିବୀ ଆଉ ସୂର୍ଯ୍ୟ ବି 

ବୁଲିଚାଲିଛନ୍ତି ଅହରହ ଜନ୍ମମରଣର ଚକ୍ରରେ

ଏସବୁ ଭିତରେ ଗଭୀରରେ 

ଅଗୋଚରରେ କିଛି ଗୋଟାଏ 

କେଉଁ ଅନାଦି କାଳରୁ 

ସ୍ଥିର ଅଚଳ ହୋଇରହିଛି ଯେମିତି ‌। 

ତାକୁ କେହି କେବେ କ'ଣ ଛୁଇଁପାରିଛି ?

ସେ ଅଛୁଆଁ ଅପହଞ୍ଚ 

ଆଉ ଅଦୃଶ୍ୟ ହେଲେ ବି 

ସେ ହିଁ ସବୁର ଶେଷ ପରିଣତି ।