ବୄକ୍ଷ ହିଁ ଜୀବନ

ଅତୀତର ଯିଏ ସାହାରା ଥିଲା

         ସିଏ ଆଜି ବେସାହାରା

ପତିକ୍ଷଣେ ସିଏ ମୃତ୍ୟୁକୁ ଦେଖୁଛି

       କାଳେ ଆସିଯିବ ତା ଡାକରା ।

ହୃଦୟକୁ ସିଏ ପଥର କରିଛି

        ଦେଖି ଦେଖି ତା ପାର୍ଶ୍ଵ ଅବସ୍ଥା

ତା ପାର୍ଶ୍ୱରୁ ସବୁ ହଜି ତ ଗଲେଣି

        କିଏ ବା କରୁଛି ତାଙ୍କ ବ୍ୟବସ୍ଥା।

ସିଏ ବି ଦିନେ ହଜି ଯିବ ନିଶ୍ଚେ

        ନାହିଁ ତାର ମନେ ତିଳେ ଭାବନା

ସବୁଜ ବନାନୀ ମରୁଭୂମି ସାଜେ

        ମଣିଷ ଟା ଭୋଗେ ନର୍କ ଯନ୍ତ୍ରଣା ।

ତଥାପି ମଣିଷ ବୁଝି ପାରେ ନାହିଁ

         ବୃକ୍ଷ ନ ଲଗାଇ ବୃକ୍ଷକୁ କାଟେ

ବୃକ୍ଷ ବିନା ଆଜି ଲଣ୍ଡା ପାହାଡ ଟା

         ଜଳାଇ ମାରୁଛି ତା ତତଲା ବକ୍ଷେ ।

ବିଜ୍ଞାନ ବଳରେ ତୁ ବଳିୟାନ ହୋଇ

            ଧରାକୁ ସରା ମଣଇ

ପରିବେଶକୁ ତୁ ବଦଳାଇ ପାରୁନା

          ଦିନୁ ଦିନ କଷ୍ଟ ବଢି ଚାଲଇ ।

ଗଢି ଉଠେ ରାସ୍ତା ଘାଟ,କଳକାରଖାନା

           ବୃକ୍ଷ ପଡ଼ିଯାଏ ଏଠି ବଳି

ଗ୍ରୀଷ୍ମର ପ୍ରଭାବେ ସମଶାନ ଲାଗେ

          ମଣିଷ ଯାଉଛି ପୋଡ଼ିଜଳି ।

ଋତୁର ସ୍ୱରୂପ ଆଜି ବଦଳି ଗଲାଣି

           କେତେକ ଗଲେଣି ହଜି

ସବୁ ଋତୁ ଆଉ ଅନୁଭୂତ ହେଉନି

            ବିଶାଦେ ପ୍ରକୃତି ରାଜି ।

ହାଏରେ ମଣିଷ ପରିବେଶ ପାଇଁ ସାଜିଛୁ ବିଷ

             ଆତ୍ମ ଚିନ୍ତନ ପାଇଁ ଆସିଛି ବେଳ

ଏବେଠୁ ସଜାଗ ନହେଲେ ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ

          ଜାଣିବୁ ଆସିଗଲା ତୋ କାଳ ବେଳ ।